ورزشکاران زن در هرات می‌گویند که دستاوردهای دو دهه اخیر در بخش ورزش زنان نباید معامله شود: "توپی که می‌بینید، یکی از دل‌خوشی‌های همه ورزشکاران هست و دل‌خوشی من همین توپ بسکتبال است و به‌خاطری که سال‌ها همراه این توپ خاطره دارم و شاهد موفقیت‌ها، باخت‌ها، شادی‌ها و غم‌های من بوده."
طاهره یوسفی با اشتیاق فراوان تمرینات بسکتبال را پی‌گیری می‌کند.
او ۲۸ سال دارد و پنج سال می‌شود که پیراهن تیم ملی بسکتبال افغانستان را بر تن کرده.
یوسفی برخلاف دو خواهرش از سنت‌های محافظه‌کارانۀ خانواده‌اش پا فراتر نهاده و به ورزش روی آورده.
اما حالا حاصل یک دهه کارش در بخش ورزش، زیر سایه‌ی خروج نیروهای خارجی از افغانستان قرار گرفته.
یوسفی می‌گوید که دستاوردش نباید از دست رود: "برای هیچ‌کس پذیرفتنی نیست و نه تنها برای یک ورزشکار خانم، بلکه به تمام خانم‌هایی که در محیط بیرون کار می‌کنند و یا فعالیت‌های اجتماعی دارند، این برای‌شان قابل قبول نیست که بعد از این همه مدت و دستاوردهایی که داشتند، با رفتن نیروهای خارجی از افغانستان، کارشان متوقف شود و یا حالت کندی به خود بگیرد."
او با پیراهن تیم ملی بسکتبال در رقابت‌های ورزشی در ایران، هند، تاجیکستان، ترکمنستان و قرغیزستان شرکت کرده: "این تصویر می‌تواند تصویر بهتری از افغانستان به دنیا باشد، تا این‌که ما تصاویری مثل جنگ، انتحار و کشتن این حرف‌ها داشته باشیم."
خانم یوسفی با نمایش‌دادن عکس‌های از دختران بسکتبالر می‌گوید که تصویر واقعی زن افغان پس از سقوط رژیم طالبان همین است.
او از طالبان می‌خواهد که با سهیم شدن در حکومت، مانع ورزش زنان نشوند: "امیدواریم که یک آرامش در وطن ایجاد شود تا ما هم با فکر راحت‌تری ادامه بدهیم، اما فکر نمی‌کنم که هیچ خانمی از این مبارزه دست بردارد. و اگر طالبان هم در قدرت شریک و سهیم می‌شوند، امیدوارم که طوری نباشد که فعالیت‌های خانم‌ها متوقف شود."
در دوران حاکمیت طالبان در افغانستان در نیمۀ دهۀ نود میلادی زنان از حقوق اساسی‌شان مثل کار، تحصیل و ورزش بی‌بهره شده بودند.
اما پس از سقوط رژیم طالبان در سال ۲۰۰۱ میلادی صفحۀ جدیدی به روی افغانستان و زنان این کشور گشوده شد. در تقریباً بیست سال گذشته، ده‌ها زن در بخش‌های مختلف سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در داخل و خارج کشور نقش فعالی بازی کرده اند.
حالا دختران به‌شمول زهرا دولتی ۲۲ ساله عضو تیم منتخب هندبال، در یک جمنازیوم تمرین می‌کنند. اما او از روزی می‌ترسد که دروازه مکان‌های ورزشی به روی‌شان مسدود شود: "حالی که مثلاً نیروهای خارجی بروند، نگرانی خیلی شدید و بزرگی است و این باعث ترس، هراس بین خانم‌ها شده که نمی‌توانند مثل سابق بیایند ورزش کنند. همان عده‌ای کمی که نوپا بودند و تازه رشد کرده بودند، همان‌ها هم ناامید شده اند."
خروج نیروهای خارجی از افغانستان از اول ماه می آغاز شد و تا ۱۱ سپتمبر پایان خواهد یافت.
بسیاری از ورزشکاران زن به شمول طاهره یوسفی از جامعۀ جهانی می‌خواهند که به طور غیرمسئولانه از افغانستان خارج نشوند و کاری نکنند که دستاوردهای زنان از دست رود.
جین شاهین سناتور امریکایی به تازگی گفت که واشنگتن هر آنچه که در توان دارد باید برای حفظ دستاوردهای زنان افغان انجام دهد.
او در هنگام گواهی زلمی خلیل‌زاد نمایندۀ ویژۀ امریکا برای صلح افغانستان در کمیتۀ روابط خارجی مجلس سنای امریکا افزود که آنچه امریکا در چند ماه آینده انجام می‌دهد بر زنان افغان و نسل‌های آینده تاثیر خواهد گذاشت.
برخی از مقام‌های امریکایی به شمول انتونی بلینکن وزیر خارجۀ امریکا از خروج نیروهای امریکایی دفاع کرده اما گفته اند که افغانستان را تنها نخواهند گذاشت.
