پس از بیست سال مهاجرت روستاییان به شهرها در افغانستان، با ورود طالبان به شهرها، روند مهاجرت برعکس شده و مردم از شهر به روستا بازمی‌گردند.
کسانی که در بیست سال گذشته به دلیل ناامنی، بیکاری، نبود زمینه‌های آموزش و تسهیلات زندگی، به شهرها رو آورده بودند، حالا به روستاها بازمی‌گردند.
بیشتر آنان که کارمندان دولت‌اند. اگرچه ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان گفت که حقوق کارمندان دولت پرداخته می‌شود، ولی آنها در چند ماه حقوق نگرفته‌اند، کسب و کار دیگری هم ندارند. اکنون مشکلات اقتصادی آینده آنها را تاریک کرده و ناگزیر به بازگشت به روستا شده‌اند.
یکی از اینان می‌گوید: "احمدالله هستم. یک تن از کارمندان دولت. بدبختانه از چند ماه به این طرف معاش نگرفته‌ام. خانه را به کرایه گرفته بودم. حالا مالک خانه کرایه طلب می‌کند. از دکان‌های که قرضه گرفته بودم دیگر برایم قرض نمی‌دهند. راه دیگری برایم نمانده جز اینکه راهی محل اصلی‌ام شوم."
طالبان به کارمندان مرد گفته‌اند که به وظایف خود برگردند، اما به کارمندان زن به جز در بخش صحی گفته‌اند که تا امر ثانی نیایند.
عایشه از کارمندان دولت گفت: "با آمدن طالبان اجازه رفتن به دفتر را نداریم. معاشات ماه گذشته ما داده نشده است. ما تنها در خانه کار می‌کنیم. در خانه کرایی زندگی می‌کنیم. مالک خانه همواره تهدیدم می‌کند. مجبور استم که به قریه خود برگردم. نمی‌دانم درآنجا آینده من چه خواهد شد."
روستاییانی که در بیست سال گذشته برای زندگی به شهرها ترک کردند، خانه‌های روستایی آنها در اثر ناامنی، برف و باران ویران شده یا آسیب دیده، اکنون در آنجا هم سرپناه مناسبی ندارند.
این تنها احمدالله و عایشه نیستند که به دلیل اقتصادی مجبور به ترک کابل شده‌اند، بلکه هرروز ده‌ها خانواده از کابل به ولایات برمی‌گردند، اما در مورد تعداد دقیق آنها آماری در دست نیست.
براساس برآورد حکومت پیشین، جمعیت کابل در ماه جوزا حدود ۷ میلیون نفر بود، ولی در یک ماه اخیر شمار قابل توجهی از آنها به روستاها و حتی خارج از کشور رفته‌اند.
