وقتی یک زن یا دختر از آموزش، کار و فعالیت های اجتماعی محروم شود، سلامت روانی اش چقدر متاثر خواهد شد؟
این روزها ذهن بیشتر زنان و دختران افغان درگیر محدودیت های وضع شده طالبان اند و از فشار های روانی رنج می برند.
خدیجه اکبری محصل سال چهارم فاکولته طب پوهنتون هرات است.
این دختر ۲۲ ساله، پس از مسدود شدن پوهنتون ها از سوی طالبان، به مشکلات روانی مبتلا شده است.
خدیجه می گوید، با مسدود شدن پوهنتونها، همه آرزوهای خود را نابود می بیند و امیدش را از دست داده است.
این دختر جوان به علت شدت فشارهای روانی، بارها به نزد روانشناس مراجعه کرده است.
خدیجه در باره اختلالات روانی اش به رادیو آزادی می گوید:
" خیلی حالت روحی من خراب شد، آنقدر خراب شد که شب ها کابوس می دیدم. خانواده ام مجبور شد و من را نزد روانشناس برد. هفت- هشت جلسه می شود که نزد روانشناس میروم و هر بار به من روحیه می دهد و کمی حالم بهتر می شود."
مژده عظیمی ۲۲ ساله محصل سال چهارم فاکولته حقوق و علوم سیاسی پوهنتون هرات است.
مژده عظیمی: تشویش ها باعث شده است که شب ها تا دیر بیدار بمانم. ترس از این که آینده ما در افغانستان چه می شود
او نیز وضعیت مشابه خدیجه را دارد:
" تشویش ها باعث شده است که شب ها تا دیر بیدار بمانم. ترس از این که آینده ما در افغانستان چه می شود، آرزوهایی که هر دختر دارد که مستقل شود و آرزوهای من چه می شود؟ وقتی به این ها فکر می کنم و احساس می کنم ۲۲ سال عمر من هدر رفته است."
روزانه تا صد بیمار دچار به اختلالات روانی، به بخش صحت روانی شفاخانه حوزوی هرات مراجعه می کنند.
به گفته قدیم محمدی مسوول این بخش،اکثریت مراجعه کنندگان دختران و زنان هستند.
او می گوید، پس از مسدود شدن پوهنتون ها و بیکار شدن زنان شاغل در موسسات، مراجعه زنان و دختران به بخش صحت روانی افزایش یافته است:
" بسته شدن مراکز تعلیمی عالی و نیمه عالی و مکاتب، تاثیرات منفی روی روان همه مردم می گذارد. بیشتر بر روان والدین تاثیر می گذارد چون مسوول استند و باید برای فرزندان خود یک کاری بکنند. در همین دو ماه به حدی مراجعین ما زیاد شده که حتی از ۴۰۰ تن بیشتر شده است. بیشتر از دو بر سه مریضان را خانم ها تشکیل می دهند."
به باور برخی از روانشناسان، در کنار محروم شدن زنان و دختران از کار و آموزش، منزوی شدن و دید منفی جامعه به زنان و دختران، آنان را به اختلالات روانی دچار ساخته است.
جاوید مختار یک روانشناس در شهر هرات می گوید، ادامه این وضعیت فاجعه بار است:
" وقتی که کار و اقتصاد خودرا می بیند و وقتی می بیند که وظیفه ندارد، روانش متاثر می شود، وقتی روانش متاثر شد دچار اختلالات می شود. بیشتر مراجعه کنندگان ما خانم ها استند که به خاطر مشکلات اقتصادی دچار اختلالات روانی شده اند. پس از مسدود شدن مکتب ها و پوهتنون ها بیشتر کسانی که در بستر استند، معلمین و محصلین استند."
با گذشت چندین هفته از مسدود شدن پوهنتون ها به روی دختران و منع کار زنان در موسسات داخلی و خارجی، واکنش های جهانی به این تصمیم طالبان همچنان ادامه دارد.
پنجشنبه گذشته، آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل متحد، خواهان تصویب قطعنامه شورای امنیت این سازمان، در برابر محدودیت های طالبان علیه آموزش و کار زنان و دختران افغانستان شد.
او گفته است که حمله سیستماتیک بر حقوق زنان و دختران افغان نقض قوانین بین المللی است و سبب تبعیض جنسیتی شده است.
روز شنبه گذشته نیز ایالات متحده امریکا خواهان تصویب قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد شد تا از طالبان بخواهد ممنوعیت کار و آموزش دختران و زنان افغان را لغو کنند.
روز جمعه گذشته اعضای شورای امنیت ملل متحد که متشکل از چندین کشور می شوند، از محدودیت ها بر کار و آموزش دختران و زنان افغان ابراز نگرانی کردند و از طالبان خواستند که این محدودیت ها را از میان بردارند.
در این اوضاع پر آشوب، دختران محروم از آموزش همانند خدیجه، خودرا در میان کابوسی می بینند که نجات از آن را یک رویا می دانند.
شاهپورصابر
