"با خانواده هم حرف زدم که من نمی‌خواهم ازدواج کنم می‌خواهم ادامه تحصیل بدهم و می‌خواهم درس بخوانم، آنها به من گفتند در این شرایط که امارت اسلامی حاکم است آنها اجازه نمی‌دهد دختران درس بخوانند تو باید شوهر کنی من را به زور خانواده‌ام به شوهر داد."
زهرا، ۱۷ ساله، باشنده ولسوالی پاتو ولایت دایکندی در مرکز افغانستان است. او شش ماه پیش از سوی خانواده‌اش به ازدواج با مردی ۳۳ ساله درآمد. ازدواج ناخواسته زهرا، ۱۷ ساله، باعث شد تا او از آرزوهای تحصیلی‌اش دست بکشد و در برابر چالش‌های جسمی و روحی این رابطه، به درماندگی و رنج بیشتری فرو برود:
"آنقدر بالای روح و روانم تاثیر بد کرده هیچ نمی‌خواهم حال زندگی کنم، از زندگی‌ام سیرآمده ام."
زمانی که طالبان در ۱۵ آگست ۲۰۲۱ افغانستان را برای بار دوم تصرف کردند، دختران از حق حضور در مکاتب بالاتر از صنف شش محروم شدند و در ماه دسامبر سال ۲۰۲۲ از رفتن به پوهنتون‌ها و کار در تمام اداره‌های غیردولتی و بیشتری ادارات دولتی منع شدند.
عامل که باعث شد من را به شوهر بدهند این بود که مکتب‌ها و دانشگاه‌های بروی دختران بسته شد
این محدودیت‌های طالبان باعث شد که ده‌ها و شاید هزاران دختر دیگر تحت فشارهای خانوادگی به ازدواج‌های زیر سن و اجباری درآیند، مانند رحیمه ناظری ۱۹ ساله که دو سال پیش به خواست خانواده‌اش به عقد مرد ۲۷ ساله از اقوامش درآمد:
"عامل که باعث شد من را به شوهر بدهند این بود که مکتب‌ها و دانشگاه‌های بروی دختران بسته شد امید دیگری نبود که درس بخوانیم و کار کنیم خانواده من را بدون رضایت به شوهر داد."
در افغانستان، ازدواج اجباری شامل نامزدی دختران، چند همسری، مبادله دختران مجرد بین خانواده‌ها و بد می‌شود.
فعالان حقوق زن نیز در دایکندی می‌گویند که خشونت‌های خانوادگی و ازدواج‌های اجباری پس از حاکم شدن طالبان در این ولایت افزایش یافته است.
نسیمه یک فعال حقوق زن در دایکندی چشم دید اش را از اوضاع فعلی دایکندی قصه می‌کند:
"من خودم چندین بار خشونت را دیدم، دختر را به حد لت و کوب کردند (خانواده) و به زور ازدواج دادند، دست رویش را کبود کردند، زدند و بی‌هوش کردند تجاوزهای جنسی صورت گرفته که خود نیز یک خشونت است، من خودم شخصاً در این جامعه که کار کردم و کار می‌کنم شاهد بودم."
نسیمه می‌گوید که هیچ سازمان برای رسیدگی به خشونت‌ها علیه زنان در افغانستان وجود ندارد و دادگاه‌های طالبان صدای زنان را نمی‌شوند.
به گفته این فعال حقوق زن، فقر، بیکاری، بیسوادی و هراس مردم از طالبان باعث شده است که خانواد‌ها دختران‌شان را به ازدواج بدهند.
درقانون افغانستان سن ازدواج برای دختران ۱۶ سال و اما در قانون بین المللی در بیشتر کشور‌ها برای دختران ۱۸ سال گفته شده است.
حکومت طالبان در دسامبر سال گذشته با صدور فرمانی ازدواج اجباری دختران را ممنوع اعلام کرده؛ ولی در این فرمان سن ازدواج برای دختران ذکر نشده است.
اما این احکام ظاهراً اجرا نمی‌شود.
به تازگی ولکر تُرک کمیشنر عالی سازمان ملل در امور حقوق بشر به روز دوشنبه (۴ مارچ) در سخنرانی خود در ۵۵ مین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد نیز نقض سیستماتیک حقوق بشر به ویژه حقوق زنان و دختران در افغانستان را اسفناک خواند.
ریچارد بنیت گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر در افغانستان نیز وضعیت حقوق بشری به ویژه زنان را در این نشست نگران کننده توصیف کرد و تاکید کرد که عاملان این وضعیت در افغانستان باید پاسخگو باشند.
زهرا ۱۹ ساله باشنده ولسوالی پاتو دایکندی که به خواست خانواده‌اش به ازدواج در آورده شده از خانواده‌ها می‌خواهد:
"از خانواده‌ها خواهش می‌کنم که به دختران‌شان اجازه بدهند درس بخوانند ادامه تحصیل بدهند و هیچ وقت آنان را به ازدواج اجباری وادار نکنند."
