بارک اوباما رییس جمهور امریکا ساعت هشت امشب به وقت واشنگتن برابر با پنج و نیم صبح کابل تصمیم نهایی اش را در یک سخنرانی تلویزیونی سرتاسری اعلان کرد.
رییس جمهور امریکا در این سخنرانی مهم که در اکادمی نظامی ویست پاینت شهر نیویارک ارایه شد، اعزام 30 هزار عسکرتازهء امریکایی را به افغانستان اعلان کرد.
بارک اوباما رییس جمهور امریکا در جریان این سخنرانی گفت، این عساکر در نیمه اول سال 2010 با سرعت ممکن به افغانستان فرستاده خواهند شد، تا شورش گران را هدف قرار بدهند و مراکز کلیدی مسکونی را با امن بسازند. آنها توانایی را برای تعلیم قوای امنیتی شایسته افغانستان بلند برده و با آنها یک جا کار خواهند کرد تا به این وسیله افغان ها خودشان به توانند بیشتر در این جنگ شامل شوند.
"شام شما بخیر! به محصلین نظامی امریکا به مردان و زنان قوای مسلح ما و به هموطنان امریکایی ام. من می خواهم امشب در مورد تلاش های خود در افغانستان با شما صحبت کنم. در مورد طبیعت تعهدات ما، اهداف و منافع ما در اینجا و ستراتیژِی که ادارهء من برای پایان دادن پیروزمندانه این جنگ عملی خواهد کرد."
"برای عنوان کردن این مسایل، مهم است بیاد بیاوریم که چرا ایالات متحده و متحدین آن در قدم اول مجبور شدند که در یک جنگ در افغانستان داخل شوند. ما خواهان این جنگ نه بودیم. روز 11 سپتامبر سال 2001 --- 19 نفر 4 طیاره را ربوده و برای قتل بیش از سه هزار نفر از آنها استفاده کردند. آنها بر رگ های عصب نظامی و اقتصادی ما حمله نمودند. آنها زنان، مردان و کودکان را از زندگی محروم ساختند بدون در نظر داشت، دین ، نژاد و جایگاه شان. اگر حرکت قهرمانانه سرنشینان یکی از این طیاره ها نمی بود، آنها می توانستند بر یکی از رمزها و سمبول های دموکراسی ما در واشنگتن جمله کنند و تعداد دیگری را می کشتند.
طوری که می دانیم این افراد به القاعده تعلق داشتند، یک گروه افراط گرا که اسلام را تحریف نموده و این دین را که یکی از بزرگترین دین های جهان می باشد بدنام ساختند تا قتل مردم بی گناه را توجیه کنند.
مرکز عملیات گروه القاعده در افغانستان بود، جایی که طالبان به آن ها پناه داده بودند، یک گروه بی رحم، افراط گراو ظالم که بعد از سال ها تجاوز شوروی و جنگ، کنترول این کشور ویران شده را بدست گرفته بودند وآنهم بعد از آن که این کشور توسط امریکا و جامعه جهانی به باد فراموشی داده شده بود.
چند روز بعد از 11 سپتمبر کانگرس امریکا استفاده قدرت را علیهء القاعده و حامیان آن تصویب کرد، یک صلاحیت که تا امروز ادامه دارد. رای در مجلس سنا 98 به مقابل صفر و در مجلس نماینده گان 420 به مقابل یک بود.
پیمان ناتو اولین بار در تاریخش مادهء پنجم منشور این پیمان را سرمشق قرار داد که می گوید: حمله بر یک عضو این پیمان در حقیقت حمله بر تمام اعضای آن می باشد. و سازمان ملل متحد به هر نوع فعالیت برای پاسخ به حملات 11 سپتمبر اجازه داد.
امریکا، متحدین ما و جامعه جهانی همه متحدانه داخل اقدام شدند تا شبکه القاعده را بر هم بزنند و از امنیت مشترک ما دفاع کنند. تحت شعار این اتحاد درونی و مشروعیت بین المللی و آنهم بعد از آن که طالبان از تسلیم کردن اسامه بن لادن خود داری کردند، ما عساکر خود را به افغانستان فرستادیم.
در ظرف چند ماه القاعده پراکنده شد و تعداد ازاعضای آن کشته شدند. طالبان از قدرت سرنگون شده و به عقب رانده شدند.
یک منطقهء که سال ها با ترس زندگی کرده بود، امروز امید در آن مشاهده می شود.
با کنفرانس که توسط سازمان ملل متحد برگزار شد یک حکومت انتقالی تحت رهبری رییس جمهور کرزی تشکیل شد، یک نیروی بین المللی کمک به امنیت در افغانستان ایجاد گردید تا در یک کشور جنگ زده، صلح پایدار را حاکم سازد.
اما در اوایل سال 2003 تصمیم گرفته شد که یک جنگ دیگر در عراق آغاز گردد. جارو جنجال و بحث های که در مورد جنگ عراق ایجاد شد برای همه معلوم است و نمی خواهیم در این جا آن را تکرار کنیم.
این کافیست که بگویم در شش سال بعد آن جنگ عراق بخش اعظم عساکر، منابع، توجه و دیپلوماسی ما را بخود جلب کرد. در حالی که ما درعراق شاهد دست آوردهای خوب بودیم، اما در افغانستان وضیعت بدتر شد.
بعد از فرار به سرحدات پاکستان در سال های 2001 و 2002 رهبری القاعده یک پناه گاه را برای خود در اینجا تشکیل دادند.
گرچه در افغانستان حکومت قانونی توسط مردم انتخاب شد، ولی این حکومت با فساد اداری، قاچاق مواد مخدر اقتصاد رشد نا کرده و نبود قوای کافی امنیتی دست به گریبان بود.
در چند سال اخیر طالبان با القاعده اهداف خود را مشترک ساختند که هردو می خواهند حکومت افغانستان را سرنگون سازند. به مرور زمان طالبان مناطق بیشتر را در افغانستان تحت کنترول گرفتند و همزان با آن حملات کشنده تروریستی را علیه مردم در پاکستان شروع کردند.
در تمام این مدت تعداد عساکر ما در افغانستان یک بخش کوچک از آن تعداد بود که ما در عراق داشتیم. وقتی که من اداره را بدست گرفتم، تعداد عساکر ما در افغانستان 32 هزار نفر بود در حالی که در مراحل مهم جنگ در عراق تعداد آنها به 160 هزار می رسید.
قوماندانان ما در افغانستان تقاضا می کردند که برای برخورد با شدت گرفتن جنگ طالبان به عساکر و منابع بیشتر نیاز دارند، اما این قوا ها به آنجا فرستاده نشدند.
از این رو بعد از آن که من به اداره آمدم به یک تقاضا دومدار برای فرستادن قوای بیشتر به افغانستان پاسخ گفتم.
بعد از مشوره با متحدین ما، من یک ستراتیژی را اعلان کردم که در آن ارتباط بین تلاش های ما در افغانستان و موجودیت پناه گاه های القاعده در پاکستان در آن واضح می شود. من در آن وقت هدفی را تعیین کردم که از پراگنده ساختن، از بین بردن و شکست القاعده و متحدین افراط گرای آن عبارت است و تعهد نمودم که تلاش های نظامی و ملکی را در افغانستان بیشتر هماهنگ بسازم.
از آن وقت تا کنون ما در بعضی از اهداف خود به پیشرفت دست یافتیم. افراد بلند رتبه طالبان و القاعده کشته شدند و فشار را بر القاعده در سراسر جهان بیشتر ساختیم
در پاکستان اردوی این کشور بزرگترین عملیات خود را آغاز کرده است .
در افغانستان ما توانستیم مانع آن شویم که طالبان انتخابات افغانستان را برهم بزنند. گرچه این انتخابات با تقلب همراه بود ، ولی این انتخابات یک حکومت را روی کار آورد که که با قوانین و شرایط افغانستان سازگار می باشد، اما مشکلات بزرگ هنوز هم وجود دارد. افغانستان از دست نه رفته ولی در چند سال به عقب رفته است. کدام تهدید برای سرنگونی حکومت وجود ندارد ، ولی قدرت طالبان بیشتر شده است. القاعده با آن تعدادی که قبلا در این کشور حضور داشت دیگر حضور ندارد ولی پناه گاه های خود را در مناطق سرحدی پاکستان حفظ کرده است. قوای ما از حمایت کافی که به توانند قوای افغانستان را تعلیم بدهند و با آنها همکاری کنند، محروم می باشند تا امنیت مردم را حفظ نمایند. قوماندان نو ما در افغانستان جنرال مک کریستال گزارش داد که وضیعت در افغانستان خراب تر از آن است که وی انتظار داشت."
"این حالت رکود دیگر قابل تحمل نیست."
"30 هزار عسکر دیگر را که من امشب اعلان می کنم، در نیمه اول سال 2010 با سرعت ممکن به افغانستان فرستاده خواهند شد، تا شورش گران را هدف قرار بدهند و مراکز کلیدی مسکونی را با امن بسازند. آنها توانایی ما را برای تعلیم قوای امنیتی شایسته افغانستان بلند برده و با آنها یکجا کار خواهند کرد تا افغان ها خودشان به توانند بیشتر در این جنگ شامل شوند."
"به خاطری که این یک تلاش بین المللی می باشد من می خواهم که متحدین ما در این تعهدات با ما همکاری کنند. بعضی ها فرستادن قوای بیشتر را آغاز کرده اند و ما اطمینان داریم که در روزها و هفته های بعدی همکاری در این ساحه بیشتر خواهد شد. دوستان ما در افغانستان در پهلوی ما جنگیده اند، خون داده اند و کشته شده اند. امروز ما باید دست به دست هم بدهیم که این جنگ را پیروز مندانه به پایان برسانیم، زیرا چیزی که در معرض آزمایش است صرف اعتبار ناتو نیست ، بلکه امنیت متحدین ما و مشترکا امنیت تمام جهان مطرح می باشد."
"قوای بیشتر امریکایی و بین المللی با هم زمینه را برای ما مساعد خواهد ساخت تا انتقال مسوولیت را به قوای افغانستان سریع تر به سازیم و تا ماه جولای سال 2011 انتقال عساکر خود را از افغانستان آغاز کنیم. همان طوری که در عراق عمل کردیم، البته با در نظرداشت شرایط عینی در افغانستان ما این انتقال را با مسوولیت عملی خواهیم کرد و ما رهنمایی و کمک خود را به قوای امنیتی افغانستان ادامه خواهیم داد، تا پیروزی آن ها را در دراز مدت ضمانت کنیم. ولی این به حکومت افغانستان و مهمتر از همه به مردم این کشور واضح خواهد شد که در نهایت کار آنها خودشان مسوول امور مملکت خود خواهند بود."
رییس جمهور اوباما در سخنرانی اش که بیش از نیم ساعت ادامه داشت برای مردم افغانستان، مردم پاکستان و مردم امریکا پیام های جداگانه داشت وی در خطاب به حکومت و مردم افغانستان چنین گفت:
"ما با سازمان ملل متحد، با متحدین خود و مردم افغانستان یکجا کار خواهیم کرد تا یک ستراتیژی موثر ملکی را هم در افغانستان عملی کنیم تا حکومت افغانستان بتواند از امتیاز امنیت بهتر استفاده کند.
این تلاش باید بر اجراآت عملی استوار باشد. روز های دادن چک های سفید گذشته است. رییس جمهور کرزی در سخنرانی خود در روز تحلیف پیام مناسب در مورد حرکت به سمت درست فرستاد. ما به کسانی که کمک می کنیم انتظار پیشرفت را از آنها داریم. ما از وزرا، والیان و رهبران محلی افغانستان حمایت خواهیم کرد تا با فساد مبارزه کننده و به مردم مصدر خدمت شوند.
ما انتظار داریم کسانی که موثر نیستند و یا در فساد دست دارند، به حسابدهی کشانده شوند. و در کمک های خود ما همین طور به ساحاتی توجه می کنیم مانند زراعت، که می تواند به سرعت و زود ترین فرصت زندگی مردم را تغییر بدهد.
مردم افغانستان ده ها سال خشونت را از سر گذارده اند. آنها با اشغال اتحاد شوروی سابق و بعد با اشغال جنگجویان خارجی القاعده که از خاک افغانستان به منافع خود استفاده می کردند، مقابل بودند.
امشب من می خواهم مردم افغانستان بدانند که امریکا می خواهد این دورهء جنگ و مصیبت را در افغانستان خاتمه بدهد. ما هیچ علاقه به اشغال کشور شما نداریم. ما از تلاش های حکومت افغانستان برای باز کردن دروازه صلح بروی آن طالبانی که از خشونت دست می کشند، حمایت می کنیم و به حقوق بشری مردم افغانستان احترام می گذاریم. ما یک مشارکت را با مردم افغانستان خواهانیم که بر احترام متقابل استوار باشد، تا کسانی که ویرانی می کنند در انزوا قرار به گیرند، کسانی که به آبادی دست می زنند تقویت شوند و روزی که قوای ما این کشور را ترک کند، نزدیک تر شود و یک دوستی پایدار ایجاد گردد، دوستی که امریکایی ها شرکای شما می باشند نه بزرگان شما."
برای مطالعهء متن کامل سخنرانی بارک اوباما رییس جمهور امریکا بالای این متن کلیک کنید!
رییس جمهور امریکا در این سخنرانی مهم که در اکادمی نظامی ویست پاینت شهر نیویارک ارایه شد، اعزام 30 هزار عسکرتازهء امریکایی را به افغانستان اعلان کرد.
بارک اوباما رییس جمهور امریکا در جریان این سخنرانی گفت، این عساکر در نیمه اول سال 2010 با سرعت ممکن به افغانستان فرستاده خواهند شد، تا شورش گران را هدف قرار بدهند و مراکز کلیدی مسکونی را با امن بسازند. آنها توانایی را برای تعلیم قوای امنیتی شایسته افغانستان بلند برده و با آنها یک جا کار خواهند کرد تا به این وسیله افغان ها خودشان به توانند بیشتر در این جنگ شامل شوند.
برخی نکات مهم سخنرانی بارک اوباما رییس جمهور امریکا را در ادامه می توانید مطالعه کنید:
"شام شما بخیر! به محصلین نظامی امریکا به مردان و زنان قوای مسلح ما و به هموطنان امریکایی ام. من می خواهم امشب در مورد تلاش های خود در افغانستان با شما صحبت کنم. در مورد طبیعت تعهدات ما، اهداف و منافع ما در اینجا و ستراتیژِی که ادارهء من برای پایان دادن پیروزمندانه این جنگ عملی خواهد کرد."
"برای عنوان کردن این مسایل، مهم است بیاد بیاوریم که چرا ایالات متحده و متحدین آن در قدم اول مجبور شدند که در یک جنگ در افغانستان داخل شوند. ما خواهان این جنگ نه بودیم. روز 11 سپتامبر سال 2001 --- 19 نفر 4 طیاره را ربوده و برای قتل بیش از سه هزار نفر از آنها استفاده کردند. آنها بر رگ های عصب نظامی و اقتصادی ما حمله نمودند. آنها زنان، مردان و کودکان را از زندگی محروم ساختند بدون در نظر داشت، دین ، نژاد و جایگاه شان. اگر حرکت قهرمانانه سرنشینان یکی از این طیاره ها نمی بود، آنها می توانستند بر یکی از رمزها و سمبول های دموکراسی ما در واشنگتن جمله کنند و تعداد دیگری را می کشتند.
طوری که می دانیم این افراد به القاعده تعلق داشتند، یک گروه افراط گرا که اسلام را تحریف نموده و این دین را که یکی از بزرگترین دین های جهان می باشد بدنام ساختند تا قتل مردم بی گناه را توجیه کنند.
مرکز عملیات گروه القاعده در افغانستان بود، جایی که طالبان به آن ها پناه داده بودند، یک گروه بی رحم، افراط گراو ظالم که بعد از سال ها تجاوز شوروی و جنگ، کنترول این کشور ویران شده را بدست گرفته بودند وآنهم بعد از آن که این کشور توسط امریکا و جامعه جهانی به باد فراموشی داده شده بود.
چند روز بعد از 11 سپتمبر کانگرس امریکا استفاده قدرت را علیهء القاعده و حامیان آن تصویب کرد، یک صلاحیت که تا امروز ادامه دارد. رای در مجلس سنا 98 به مقابل صفر و در مجلس نماینده گان 420 به مقابل یک بود.
پیمان ناتو اولین بار در تاریخش مادهء پنجم منشور این پیمان را سرمشق قرار داد که می گوید: حمله بر یک عضو این پیمان در حقیقت حمله بر تمام اعضای آن می باشد. و سازمان ملل متحد به هر نوع فعالیت برای پاسخ به حملات 11 سپتمبر اجازه داد.
امریکا، متحدین ما و جامعه جهانی همه متحدانه داخل اقدام شدند تا شبکه القاعده را بر هم بزنند و از امنیت مشترک ما دفاع کنند. تحت شعار این اتحاد درونی و مشروعیت بین المللی و آنهم بعد از آن که طالبان از تسلیم کردن اسامه بن لادن خود داری کردند، ما عساکر خود را به افغانستان فرستادیم.
در ظرف چند ماه القاعده پراکنده شد و تعداد ازاعضای آن کشته شدند. طالبان از قدرت سرنگون شده و به عقب رانده شدند.
یک منطقهء که سال ها با ترس زندگی کرده بود، امروز امید در آن مشاهده می شود.
با کنفرانس که توسط سازمان ملل متحد برگزار شد یک حکومت انتقالی تحت رهبری رییس جمهور کرزی تشکیل شد، یک نیروی بین المللی کمک به امنیت در افغانستان ایجاد گردید تا در یک کشور جنگ زده، صلح پایدار را حاکم سازد.
اما در اوایل سال 2003 تصمیم گرفته شد که یک جنگ دیگر در عراق آغاز گردد. جارو جنجال و بحث های که در مورد جنگ عراق ایجاد شد برای همه معلوم است و نمی خواهیم در این جا آن را تکرار کنیم.
این کافیست که بگویم در شش سال بعد آن جنگ عراق بخش اعظم عساکر، منابع، توجه و دیپلوماسی ما را بخود جلب کرد. در حالی که ما درعراق شاهد دست آوردهای خوب بودیم، اما در افغانستان وضیعت بدتر شد.
بعد از فرار به سرحدات پاکستان در سال های 2001 و 2002 رهبری القاعده یک پناه گاه را برای خود در اینجا تشکیل دادند.
گرچه در افغانستان حکومت قانونی توسط مردم انتخاب شد، ولی این حکومت با فساد اداری، قاچاق مواد مخدر اقتصاد رشد نا کرده و نبود قوای کافی امنیتی دست به گریبان بود.
در چند سال اخیر طالبان با القاعده اهداف خود را مشترک ساختند که هردو می خواهند حکومت افغانستان را سرنگون سازند. به مرور زمان طالبان مناطق بیشتر را در افغانستان تحت کنترول گرفتند و همزان با آن حملات کشنده تروریستی را علیه مردم در پاکستان شروع کردند.
در تمام این مدت تعداد عساکر ما در افغانستان یک بخش کوچک از آن تعداد بود که ما در عراق داشتیم. وقتی که من اداره را بدست گرفتم، تعداد عساکر ما در افغانستان 32 هزار نفر بود در حالی که در مراحل مهم جنگ در عراق تعداد آنها به 160 هزار می رسید.
قوماندانان ما در افغانستان تقاضا می کردند که برای برخورد با شدت گرفتن جنگ طالبان به عساکر و منابع بیشتر نیاز دارند، اما این قوا ها به آنجا فرستاده نشدند.
از این رو بعد از آن که من به اداره آمدم به یک تقاضا دومدار برای فرستادن قوای بیشتر به افغانستان پاسخ گفتم.
بعد از مشوره با متحدین ما، من یک ستراتیژی را اعلان کردم که در آن ارتباط بین تلاش های ما در افغانستان و موجودیت پناه گاه های القاعده در پاکستان در آن واضح می شود. من در آن وقت هدفی را تعیین کردم که از پراگنده ساختن، از بین بردن و شکست القاعده و متحدین افراط گرای آن عبارت است و تعهد نمودم که تلاش های نظامی و ملکی را در افغانستان بیشتر هماهنگ بسازم.
از آن وقت تا کنون ما در بعضی از اهداف خود به پیشرفت دست یافتیم. افراد بلند رتبه طالبان و القاعده کشته شدند و فشار را بر القاعده در سراسر جهان بیشتر ساختیم
در پاکستان اردوی این کشور بزرگترین عملیات خود را آغاز کرده است .
در افغانستان ما توانستیم مانع آن شویم که طالبان انتخابات افغانستان را برهم بزنند. گرچه این انتخابات با تقلب همراه بود ، ولی این انتخابات یک حکومت را روی کار آورد که که با قوانین و شرایط افغانستان سازگار می باشد، اما مشکلات بزرگ هنوز هم وجود دارد. افغانستان از دست نه رفته ولی در چند سال به عقب رفته است. کدام تهدید برای سرنگونی حکومت وجود ندارد ، ولی قدرت طالبان بیشتر شده است. القاعده با آن تعدادی که قبلا در این کشور حضور داشت دیگر حضور ندارد ولی پناه گاه های خود را در مناطق سرحدی پاکستان حفظ کرده است. قوای ما از حمایت کافی که به توانند قوای افغانستان را تعلیم بدهند و با آنها همکاری کنند، محروم می باشند تا امنیت مردم را حفظ نمایند. قوماندان نو ما در افغانستان جنرال مک کریستال گزارش داد که وضیعت در افغانستان خراب تر از آن است که وی انتظار داشت."
"این حالت رکود دیگر قابل تحمل نیست."
"30 هزار عسکر دیگر را که من امشب اعلان می کنم، در نیمه اول سال 2010 با سرعت ممکن به افغانستان فرستاده خواهند شد، تا شورش گران را هدف قرار بدهند و مراکز کلیدی مسکونی را با امن بسازند. آنها توانایی ما را برای تعلیم قوای امنیتی شایسته افغانستان بلند برده و با آنها یکجا کار خواهند کرد تا افغان ها خودشان به توانند بیشتر در این جنگ شامل شوند."
"به خاطری که این یک تلاش بین المللی می باشد من می خواهم که متحدین ما در این تعهدات با ما همکاری کنند. بعضی ها فرستادن قوای بیشتر را آغاز کرده اند و ما اطمینان داریم که در روزها و هفته های بعدی همکاری در این ساحه بیشتر خواهد شد. دوستان ما در افغانستان در پهلوی ما جنگیده اند، خون داده اند و کشته شده اند. امروز ما باید دست به دست هم بدهیم که این جنگ را پیروز مندانه به پایان برسانیم، زیرا چیزی که در معرض آزمایش است صرف اعتبار ناتو نیست ، بلکه امنیت متحدین ما و مشترکا امنیت تمام جهان مطرح می باشد."
"قوای بیشتر امریکایی و بین المللی با هم زمینه را برای ما مساعد خواهد ساخت تا انتقال مسوولیت را به قوای افغانستان سریع تر به سازیم و تا ماه جولای سال 2011 انتقال عساکر خود را از افغانستان آغاز کنیم. همان طوری که در عراق عمل کردیم، البته با در نظرداشت شرایط عینی در افغانستان ما این انتقال را با مسوولیت عملی خواهیم کرد و ما رهنمایی و کمک خود را به قوای امنیتی افغانستان ادامه خواهیم داد، تا پیروزی آن ها را در دراز مدت ضمانت کنیم. ولی این به حکومت افغانستان و مهمتر از همه به مردم این کشور واضح خواهد شد که در نهایت کار آنها خودشان مسوول امور مملکت خود خواهند بود."
رییس جمهور اوباما در سخنرانی اش که بیش از نیم ساعت ادامه داشت برای مردم افغانستان، مردم پاکستان و مردم امریکا پیام های جداگانه داشت وی در خطاب به حکومت و مردم افغانستان چنین گفت:
"ما با سازمان ملل متحد، با متحدین خود و مردم افغانستان یکجا کار خواهیم کرد تا یک ستراتیژی موثر ملکی را هم در افغانستان عملی کنیم تا حکومت افغانستان بتواند از امتیاز امنیت بهتر استفاده کند.
این تلاش باید بر اجراآت عملی استوار باشد. روز های دادن چک های سفید گذشته است. رییس جمهور کرزی در سخنرانی خود در روز تحلیف پیام مناسب در مورد حرکت به سمت درست فرستاد. ما به کسانی که کمک می کنیم انتظار پیشرفت را از آنها داریم. ما از وزرا، والیان و رهبران محلی افغانستان حمایت خواهیم کرد تا با فساد مبارزه کننده و به مردم مصدر خدمت شوند.
ما انتظار داریم کسانی که موثر نیستند و یا در فساد دست دارند، به حسابدهی کشانده شوند. و در کمک های خود ما همین طور به ساحاتی توجه می کنیم مانند زراعت، که می تواند به سرعت و زود ترین فرصت زندگی مردم را تغییر بدهد.
مردم افغانستان ده ها سال خشونت را از سر گذارده اند. آنها با اشغال اتحاد شوروی سابق و بعد با اشغال جنگجویان خارجی القاعده که از خاک افغانستان به منافع خود استفاده می کردند، مقابل بودند.
امشب من می خواهم مردم افغانستان بدانند که امریکا می خواهد این دورهء جنگ و مصیبت را در افغانستان خاتمه بدهد. ما هیچ علاقه به اشغال کشور شما نداریم. ما از تلاش های حکومت افغانستان برای باز کردن دروازه صلح بروی آن طالبانی که از خشونت دست می کشند، حمایت می کنیم و به حقوق بشری مردم افغانستان احترام می گذاریم. ما یک مشارکت را با مردم افغانستان خواهانیم که بر احترام متقابل استوار باشد، تا کسانی که ویرانی می کنند در انزوا قرار به گیرند، کسانی که به آبادی دست می زنند تقویت شوند و روزی که قوای ما این کشور را ترک کند، نزدیک تر شود و یک دوستی پایدار ایجاد گردد، دوستی که امریکایی ها شرکای شما می باشند نه بزرگان شما."
برای مطالعهء متن کامل سخنرانی بارک اوباما رییس جمهور امریکا بالای این متن کلیک کنید!
