خالد حسینی نویسندۀ معروف افغانی الاصل امریکایی، زیرعنوان «فقر وناداری قاتل نمبریک افغان ها می باشد» مقالۀ را نوشته است.
وی می گوید کمک وهمکاری با مردم فقیر ونادار می تواند، آن ها را طرفدار تلاش های نظامی بسازد.
خالد حسینی می نویسد:
دیده خواهد شد که اقدام رییس جمهورامریکا مبنی بر اعزام 30 هزارعسکر تازه نفس به افغانستان چه نتایج به بار می آرود.
این عساکر برای دورکردن لانه های شبکۀ القاعده از افغانستان وتضعیف شورشیان فرستاده می شوند. درحالیکه این همه توجه به جانب نظامی مبذول می شود، مهم است تا به یاد داشته باشیم که قاتل نمبریک درافغانستان شبکۀ القاعده ویا طالبان نه بوده، بلکه فقروناداری نسبت به همۀ بمب گزاری ها و حملات انتحاری به مردم ملکی بیشتر تلفات وارد می کند.
خالد حسینی می افزاید که چند ماه قبل هنگام بازدید ازافغانستان با مردم عادی صحبت های داشته است.
وی می گوید که با کارمندان کمشنری سازمان ملل متحد برای پناه جویان به کابل رفته، درآنجا با بی جا شده گان داخلی ومهاجرین عودت کننده به وطن درداخل وخارج شهر، صحبت کرده است.
او می گوید با کسانی که درکابل هم صحبت شده، ازجملۀ پنج ملیون مهاجر هستند که به امید بازسازی وزنده گی نو، در ظرف هشت سال گذشته به افغانستان برگشته اند.
خالد حسینی می گوید که از صحبت ها واضح شد، با وصف این که آرزوی عمدۀ عودت کننده گان استحکام امنیت وثبات درکشورمی باشد، بزرگترین مایۀ نگرانی آن ها سرمای زمستان است که به منفی بیست درجۀ پایین می می رود.
مهاجرین عودت کننده از نبودن وکمبود سرپناه، کار وشغل، مکاتب، کلینیک ها وآب آشامیدنی شکایت دارند.
شاید مایۀ تعجب نه باشد که دونیم ملیون مهاجر افغان چرا هنوزهم زنده گی غربت را درپاکستان وایران را ترجیح می دهند.
هشتاد درصد این مهاجرین مدت دودهه درین دوکشور همسایه زنده گی کرده اند وپنجاه درصد آنها درین کشورها تولد شده اند.
بعد ازسی سال دوری از وطن، برگشت این مهاجرین را به کشور وآمیزش شان درجامعه روز تا روز مشکلتر می شود .
خالد حسینی درادامه می نویسد:
طبعاً فقر وناداری کدام پدیدۀ نو درافغانستان نه می باشد. افغانستان قبل ازین که دچار جنگ 30 ساله شود یکی از نادارترین کشورهای جهان محسوب می شد.
امروز درافغانستان بیش از 25 هزار زن سالانه هنگام زایمان، قبل و یا بعد ازآن می میرند. حد اوسط عمر افغان ها 44 سال می باشد. یکی از هر چهار طفل افغان قبل از پنج ساله گی جان خود راازدست می دهد. هفتاد فیصد مردم به آب آشامیدنی صحی دسترسی نه دارند و درآمدروزانۀ پنجاه در صد مردم روزانه کمتراز یک دالر امریکایی می باشد.
هیچ کشور در تاریخ معاصر نه توانسته فقط درظرف چندسال اندک یک حکومت فعال واقتصاد نیرومند بسازد، اما سوال این جاست، زمانی که جنگ علیه شورش درافغانستان شدت می یابد آیا ممکن است، جنگ ومبارزه علیهء فقر وناداری هم به شکل موازی پیش برده شود؟
نویسندۀ مشهور خالد حسینی می افزاید:
افغان ها درین مورد یک استدلال اخلاقی را مطرح می کنند. آن ها به قربانی عظیم خود هنگام جنگ ومبارزه علیهء اتحاد شوروی سابق اشاره کرده، به این باورند که فصل اخیر جنگ سرد به خون افغان ها نوشته شده است.
افغان ها به این باورند که کشورهای غربی در کمک و بازسازی افغانستان مسوولیت اخلاقی دارند.
اما چنین استدلال شاید درواشنگتن چندان جذاب واقع نه شود. مگرباید متوجه باشیم که فقروناداری با شورش کمک می کند .
این درست است که برخی افغان ها به علت نارضایتی از دولت، انگیزۀ دینی و هم یا این که عساکرخارجی را نیروی اشغالگر می پندارند به شورشیان پیوسته اند، اما کسانی زیاد هم هستند که به خاطر نبودن فرصت های دیگر و بی چاره گی با آن ها یک جا شده اند.
شورشیان ازشرایط رقت بار اقتصادی واجتماعی افغانستان استفاده می کنند.
وی می گوید کمک وهمکاری با مردم فقیر ونادار می تواند، آن ها را طرفدار تلاش های نظامی بسازد.
خالد حسینی می نویسد:
دیده خواهد شد که اقدام رییس جمهورامریکا مبنی بر اعزام 30 هزارعسکر تازه نفس به افغانستان چه نتایج به بار می آرود.
این عساکر برای دورکردن لانه های شبکۀ القاعده از افغانستان وتضعیف شورشیان فرستاده می شوند. درحالیکه این همه توجه به جانب نظامی مبذول می شود، مهم است تا به یاد داشته باشیم که قاتل نمبریک درافغانستان شبکۀ القاعده ویا طالبان نه بوده، بلکه فقروناداری نسبت به همۀ بمب گزاری ها و حملات انتحاری به مردم ملکی بیشتر تلفات وارد می کند.
خالد حسینی می افزاید که چند ماه قبل هنگام بازدید ازافغانستان با مردم عادی صحبت های داشته است.
وی می گوید که با کارمندان کمشنری سازمان ملل متحد برای پناه جویان به کابل رفته، درآنجا با بی جا شده گان داخلی ومهاجرین عودت کننده به وطن درداخل وخارج شهر، صحبت کرده است.
او می گوید با کسانی که درکابل هم صحبت شده، ازجملۀ پنج ملیون مهاجر هستند که به امید بازسازی وزنده گی نو، در ظرف هشت سال گذشته به افغانستان برگشته اند.
خالد حسینی می گوید که از صحبت ها واضح شد، با وصف این که آرزوی عمدۀ عودت کننده گان استحکام امنیت وثبات درکشورمی باشد، بزرگترین مایۀ نگرانی آن ها سرمای زمستان است که به منفی بیست درجۀ پایین می می رود.
مهاجرین عودت کننده از نبودن وکمبود سرپناه، کار وشغل، مکاتب، کلینیک ها وآب آشامیدنی شکایت دارند.
شاید مایۀ تعجب نه باشد که دونیم ملیون مهاجر افغان چرا هنوزهم زنده گی غربت را درپاکستان وایران را ترجیح می دهند.
هشتاد درصد این مهاجرین مدت دودهه درین دوکشور همسایه زنده گی کرده اند وپنجاه درصد آنها درین کشورها تولد شده اند.
بعد ازسی سال دوری از وطن، برگشت این مهاجرین را به کشور وآمیزش شان درجامعه روز تا روز مشکلتر می شود .
خالد حسینی درادامه می نویسد:
طبعاً فقر وناداری کدام پدیدۀ نو درافغانستان نه می باشد. افغانستان قبل ازین که دچار جنگ 30 ساله شود یکی از نادارترین کشورهای جهان محسوب می شد.
امروز درافغانستان بیش از 25 هزار زن سالانه هنگام زایمان، قبل و یا بعد ازآن می میرند. حد اوسط عمر افغان ها 44 سال می باشد. یکی از هر چهار طفل افغان قبل از پنج ساله گی جان خود راازدست می دهد. هفتاد فیصد مردم به آب آشامیدنی صحی دسترسی نه دارند و درآمدروزانۀ پنجاه در صد مردم روزانه کمتراز یک دالر امریکایی می باشد.
هیچ کشور در تاریخ معاصر نه توانسته فقط درظرف چندسال اندک یک حکومت فعال واقتصاد نیرومند بسازد، اما سوال این جاست، زمانی که جنگ علیه شورش درافغانستان شدت می یابد آیا ممکن است، جنگ ومبارزه علیهء فقر وناداری هم به شکل موازی پیش برده شود؟
نویسندۀ مشهور خالد حسینی می افزاید:
افغان ها درین مورد یک استدلال اخلاقی را مطرح می کنند. آن ها به قربانی عظیم خود هنگام جنگ ومبارزه علیهء اتحاد شوروی سابق اشاره کرده، به این باورند که فصل اخیر جنگ سرد به خون افغان ها نوشته شده است.
افغان ها به این باورند که کشورهای غربی در کمک و بازسازی افغانستان مسوولیت اخلاقی دارند.
اما چنین استدلال شاید درواشنگتن چندان جذاب واقع نه شود. مگرباید متوجه باشیم که فقروناداری با شورش کمک می کند .
این درست است که برخی افغان ها به علت نارضایتی از دولت، انگیزۀ دینی و هم یا این که عساکرخارجی را نیروی اشغالگر می پندارند به شورشیان پیوسته اند، اما کسانی زیاد هم هستند که به خاطر نبودن فرصت های دیگر و بی چاره گی با آن ها یک جا شده اند.
شورشیان ازشرایط رقت بار اقتصادی واجتماعی افغانستان استفاده می کنند.
