در جریان سال های گذشته در افغانستان زنانی که با خشونت و بد رفتاری از سوی خانواده های شان مواجه می شدند، صرف دو راه داشتند:
• یک این که همهء مشکلات را با دهن بسته تحمل می کردند.
• دوم این که این زنان به مراجع عدلی و قضایی مراجعه می کردند و اکثراً قضیه به نفع مردان فیصله می شد.
اما در این اواخر، پناه گاه ها و یا خانه های امن از سوی شماری از موسسات در این کشور تاسیس شده است. آن عده زنان که در معرض خطر و خشونت قرار دارند می توانند تا زمانی که قضیه های شان حل و فصل شود، در آن جا محفوظ بمانند.
شلترها یا پناه گاه ها مخصوص زنانی است که به دلایل خشونت های گوناگون مجبور به ترک خانه های شان شده، در آن جا برای حل قضایای شان پناهنده می شوند.
مسوولان خانه های امن در کابل می گویند، زمانی که برای زنان از سوی خانواده های شان خشونت و بد رفتاری صورت می گیرد، آنان از طریق وزارت های امور زنان، امور داخله، کمسیون مستقل حقوق بشر و دیگر نهاد ها به خانه های امن معرفی می شوند که برای نگهداری زنان فراری و یا زنانی که از دست خشونت خانواده گی مجبور به رها کردن خانه های شان می شوند، ساخته شده است.
یک تن از دختران افغان که به قول خودش مجبور شده است، خانه اش را به دلیل بد رفتاری و لت و کوب از سوی اعضای خانواده اش رها کند، به خانه های امن یا شلتر پناه برده، می گوید:
«در اثر ظلم و ستم برادران، پدر و دیگر اعضای خانواده مجبور به ترک خانه شده ام.»
او گفته است، دیگر نمی خواهد به خانه اش بر گردد، زیرا خانواده اش او را زنده نمی مانند.
وی می گوید:
«می خواهم که برایم زمینهء کار مساعد شود تا بتوانم خودکفا شوم.»
پتونی حیدری مسوول بخش مشوره دهی خانهء امن موسسهء «نان برای زنان» در کابل می گوید، زمانی که یک قضیه نزد آن ها راجع می شود، نخست آنان تلاش می کنند تا از طریق مشوره دهی و میانجیگری مشکلات زنان را حل نمایند. هرگاه قضیه حل نگردد، به مراجع عدلی و قضایی فرستاده می شود.
به گفتهء خانم حیدری، در خانه های امن امکانات بیشتر برای این گونه زنان مد نظر گرفته شده است.
وی می گوید، اکثر قضیه های که نزد آن ها فرستاده می شوند، با دادن مشورت های لازم از سوی آنان حل می شود.
خانم پتونی حیدری گفت:
«اکثراً قضایای طلاق، فسخ نامزدی، ازدواج های اجباری، ازدواج های زیر سن قانونی، فروش دختران و فرار از منزل نزد ما فرستاده می شوند.»
این که این پناه گاه ها با چه شرایط زنان را می پذیرد، خانم حیدری در رابطه می گوید:
« آن عده زنان و دختران که به خاطر خشونت های خانواده گی از خانه فرار کرده اند و نمی توانند دوباره به خانه های شان برگردند و یا هم امکان از بین رفتن آنها موجود است، در این خانه پذیرفته می شوند. در خانهء امن بیشتر امکانات زنده گی برای این زنان موجود است. اگر خانواده ها بین هم توافق کردند، زنان و دختران شان را دوباره با خود بردند خوب، اگر به توافق نه رسیدند، این زنان به مرستون معرفی شده، از آن طریق برای شان زمینهء کاریابی فراهم می شود.»
خانم حیدری می افزاید:
«شلتر نه تنها خانه های امن موقتی برای زنانی در معرض خطر اند، بلکه آموزش های حرفوی و مشوره های حقوقی و قضایی و هم چنین کورس های در بارهء ارزش های بنیادی دموکراسی، سواد آموزی و امور صحی نیز برای آنان در نظر گرفته شده است.»
خانم حیدری علاوه می کند، مدت نهایی اقامت زنان و دختران در خانه های امن دوسال می باشد.
وی می افزاید، بیشتر قضایای که نزد آنان راجع می شوند، به زودی حل و فصل می شوند، اما به گفته او معمولاً در قضیه های طلاق مدت زیادی در آن جا می مانند، ولی به گفتهء خانم حیدری شماری از قضایایی که حل هم می شوند، خانواده های شان حاضر نیستند که زنان و دختران شان را با خود ببرند.
خانه های امن در افغانستان از سال 2003 میلادی به این طرف در کابل و شماری از ولایات این کشور به هدف نگهداری زنان و دخترانی که در معرض خطر قرار دارند تآسیس شده و فعالیت می کند.
این خانه ها اکثراً از سوی شماری از موسسات تمویل کنندهء خارجی در افغانستان کمک مالی می شوند. هر چند مردم معلومات و آگاهی کافی در مورد این خانه های امن ندارند و از جانب دیگر به دلیل این که شلتر یک پدیدهء نو است، گفته می شود که با جامعهء افغانی هم خوانی ندارد. بناً وقتی که یک دختر و یا زن به شلتر یا خانهء امن پناه می برد، از چشم مردم می افتند. به این دلیل کار شناسان به این عقیده اند که بهتر است وزارت امور زنان و مسوولان خانه های امن، فعالیت های شان را در این زمینه از طریق رسانه های خبری انعکاس داده، در مورد کارهای شان معلومات بدهند، تا مردم با این خانه های امن آشنایی بیشتر حاصل کنند.
• یک این که همهء مشکلات را با دهن بسته تحمل می کردند.
• دوم این که این زنان به مراجع عدلی و قضایی مراجعه می کردند و اکثراً قضیه به نفع مردان فیصله می شد.
اما در این اواخر، پناه گاه ها و یا خانه های امن از سوی شماری از موسسات در این کشور تاسیس شده است. آن عده زنان که در معرض خطر و خشونت قرار دارند می توانند تا زمانی که قضیه های شان حل و فصل شود، در آن جا محفوظ بمانند.
شلترها یا پناه گاه ها مخصوص زنانی است که به دلایل خشونت های گوناگون مجبور به ترک خانه های شان شده، در آن جا برای حل قضایای شان پناهنده می شوند.
مسوولان خانه های امن در کابل می گویند، زمانی که برای زنان از سوی خانواده های شان خشونت و بد رفتاری صورت می گیرد، آنان از طریق وزارت های امور زنان، امور داخله، کمسیون مستقل حقوق بشر و دیگر نهاد ها به خانه های امن معرفی می شوند که برای نگهداری زنان فراری و یا زنانی که از دست خشونت خانواده گی مجبور به رها کردن خانه های شان می شوند، ساخته شده است.
یک تن از دختران افغان که به قول خودش مجبور شده است، خانه اش را به دلیل بد رفتاری و لت و کوب از سوی اعضای خانواده اش رها کند، به خانه های امن یا شلتر پناه برده، می گوید:
«در اثر ظلم و ستم برادران، پدر و دیگر اعضای خانواده مجبور به ترک خانه شده ام.»
او گفته است، دیگر نمی خواهد به خانه اش بر گردد، زیرا خانواده اش او را زنده نمی مانند.
وی می گوید:
«می خواهم که برایم زمینهء کار مساعد شود تا بتوانم خودکفا شوم.»
پتونی حیدری مسوول بخش مشوره دهی خانهء امن موسسهء «نان برای زنان» در کابل می گوید، زمانی که یک قضیه نزد آن ها راجع می شود، نخست آنان تلاش می کنند تا از طریق مشوره دهی و میانجیگری مشکلات زنان را حل نمایند. هرگاه قضیه حل نگردد، به مراجع عدلی و قضایی فرستاده می شود.
به گفتهء خانم حیدری، در خانه های امن امکانات بیشتر برای این گونه زنان مد نظر گرفته شده است.
وی می گوید، اکثر قضیه های که نزد آن ها فرستاده می شوند، با دادن مشورت های لازم از سوی آنان حل می شود.
خانم پتونی حیدری گفت:
«اکثراً قضایای طلاق، فسخ نامزدی، ازدواج های اجباری، ازدواج های زیر سن قانونی، فروش دختران و فرار از منزل نزد ما فرستاده می شوند.»
این که این پناه گاه ها با چه شرایط زنان را می پذیرد، خانم حیدری در رابطه می گوید:
« آن عده زنان و دختران که به خاطر خشونت های خانواده گی از خانه فرار کرده اند و نمی توانند دوباره به خانه های شان برگردند و یا هم امکان از بین رفتن آنها موجود است، در این خانه پذیرفته می شوند. در خانهء امن بیشتر امکانات زنده گی برای این زنان موجود است. اگر خانواده ها بین هم توافق کردند، زنان و دختران شان را دوباره با خود بردند خوب، اگر به توافق نه رسیدند، این زنان به مرستون معرفی شده، از آن طریق برای شان زمینهء کاریابی فراهم می شود.»
خانم حیدری می افزاید:
«شلتر نه تنها خانه های امن موقتی برای زنانی در معرض خطر اند، بلکه آموزش های حرفوی و مشوره های حقوقی و قضایی و هم چنین کورس های در بارهء ارزش های بنیادی دموکراسی، سواد آموزی و امور صحی نیز برای آنان در نظر گرفته شده است.»
خانم حیدری علاوه می کند، مدت نهایی اقامت زنان و دختران در خانه های امن دوسال می باشد.
وی می افزاید، بیشتر قضایای که نزد آنان راجع می شوند، به زودی حل و فصل می شوند، اما به گفته او معمولاً در قضیه های طلاق مدت زیادی در آن جا می مانند، ولی به گفتهء خانم حیدری شماری از قضایایی که حل هم می شوند، خانواده های شان حاضر نیستند که زنان و دختران شان را با خود ببرند.
خانه های امن در افغانستان از سال 2003 میلادی به این طرف در کابل و شماری از ولایات این کشور به هدف نگهداری زنان و دخترانی که در معرض خطر قرار دارند تآسیس شده و فعالیت می کند.
این خانه ها اکثراً از سوی شماری از موسسات تمویل کنندهء خارجی در افغانستان کمک مالی می شوند. هر چند مردم معلومات و آگاهی کافی در مورد این خانه های امن ندارند و از جانب دیگر به دلیل این که شلتر یک پدیدهء نو است، گفته می شود که با جامعهء افغانی هم خوانی ندارد. بناً وقتی که یک دختر و یا زن به شلتر یا خانهء امن پناه می برد، از چشم مردم می افتند. به این دلیل کار شناسان به این عقیده اند که بهتر است وزارت امور زنان و مسوولان خانه های امن، فعالیت های شان را در این زمینه از طریق رسانه های خبری انعکاس داده، در مورد کارهای شان معلومات بدهند، تا مردم با این خانه های امن آشنایی بیشتر حاصل کنند.
