حملات انتحاری و درگیری های مسلحانه تا چه حد اطفال و بزرگسالان را دچار بیماری های روانی می سازد؟
شماری از داکتران روان شناسی می گویند: نا امنی ها بر روان افراد به پیمانهء زیاد اثر گذار بوده و سبب می شود تا اطفال عقده مند و افسرده به بار بیآیند.
برخی از اطفال هم در صحبت با رادیو آزادی گفتند که حملات انتحاری ترس و وحشت را در دل های شان جا داده است.
زمانی صدا های برخواسته از راکت و تفنگ اطفال و کودکان را نه می هراساند و نه هم به سوی پناهگاه می کشاند، زیرا عقیدهء برخی ها بر این است که اطفال جنگ دیده با جرات بار می آیند.
اما آیا انجام حملات انتحاری، آتش باری گلوله ها، پرتاب توپ و بلند شدن صدا های مهیب، اثرات بد بر روان اطفال به جا می گذارد؟
پس از گذشت ساعت ها از زد و خورد در چهار راهی عبدالحق کابل، روانهء محل رویداد شدم، جایی که شاهد حدود 20 ساعت درگیری، گاهی هم شدید میان نیرو های افغان و مخالفان بود.
خواستم با اطفال محل صحبت کنم.
برخی از آنان مشتاق بودند، تا با من گپ بزنند و آنچه را در آن روز دیده اند، برایم قصه کنند.
هنوز هم پریشانی در چهره های این اطفال آشکار بود.
« در مکتب بودیم، در پشت مکتب ما فیر شد، ما فرار کردیم و خانه رفتیم.
هم صنفانم گریه می کردند که می میریم، احساس بد برایم دست داد، با خود گفتم جنگ چیز بدی است، همه یی ما ترسیده بودیم و در خانه پنهان بودیم.»
« چرا در کابل و هر جای جنگ است؟ سرنوشت من چطور می شود؟ »
« نام من شعیب است، در روز حادثه در مکتب اسیر مانده بودم، و در تهکاوی ما را پایین کرد، یک صنفی ام ضعف کرد.
من می خواهم درس بخوانم نباید جنگ باشد، اگر جنگ باشد ما درس خوانده نمی توانیم.
امروز « پنجشنبه » مکتب نرفته ام، روز شنبه مکتب می روم اما با یک ترس.»
« نام من طارق است، در مکتب بودیم سر معلم ما را رخصت کرد، وقتی که از مکتب بر آمدم، یک موتر لکسیس آمد و یک چادری پوش « انتحاری یی که چادری پوشیده بود» با تفنگچه پولیس را زد، و در ساختمان بالا شد.
احساس بدی برایم رخ داد.»
« اسم من عاطفه است، در لیسه لامع شهید صنف شش هستم، من در مکتب بودم و نتوانستم در مقابل درگیری توان بیاورم، ضعف کردم، تا 9 شب در مکتب بودم، باز پدرم مرا خانه برد .»
« نام من تمنا است، کل ما ترسیده بودیم، اگر چنین جنگ باشد در این کشور کسی زنده گی نمی تواند.»
« حسیب هستم باشنده مکروریان سوم کابل، این حادثه مردم را از نظر روحی ضربه زد، قسمی که دل من نان خوردن نمی شد، بر روانم تاثیر بد داشت، من نترسیده بودم اما پریشان شده بودم و احساس بدی برایم رخ داد، نوعی ضربه روحی برایم وارد کرد که شاید تا یک یا دو هفته به حال نیایم.»
کودکانی که در این اواخر به دنیا آمده اند، کمتر با صدای تیر و تفنگ آشنا اند، هر چند با گذشت مدت زمانی نه چندان زیاد صدای انفجاری تکان شان می دهد.
به گفته شماری از داکتران روان شناسی جنگ و انجام حملات انتحاری نه تنها بر روان اطفال صدمه می رساند، بلکه روان بزرگسالان را نیز افسرده می سازد.
با دو خانمی صحبت کردم که تاثیر جنگ در چهره های شان هویدا بود و افسرده گی روانی در سخنان شان:
« این حادثه مردم را تکان بد داد، من حالا هم به حال نیستم، همین حالا من با شما صحیح صحبت نمی توانم.
یک زنی که در بلاک 9 زنده گی می کرد، از برنده ( بالکین ) به این درگیری نگاه می کرد، و در همین حال یک مرمی در گرده این خانم اصابت می کند، شرایط هم قسمی بود که برای کسی حتا اجازه عبور از سرک داده نمی شد.
همان روز می خواستم اولاد هایم را دیگر از کودکستان بیاورم، جنگ که شد رفتم پشت اولاد هایم به کودکستان، مادرانی که در کودکستان پشت اطفال خود آمده بودند، وضعیت بسیار خراب داشتند.»
« من خیلی احساس بد داشتم، همه مردم سر لچ و پا لچ به دنبال اولاد های خود می رفتند، تمام مردم ناراحت بودند.»
داکتران روانی تکرار حمله های انتحاری و درگیری هایی مسلحانه را خطرناک ترین روش برای عقده مند شدن اطفال و مبتلا شدن به بیماری های روانی می دانند.
داکترعزیز الدین همت رییس انجمن روان شناسان افغانستان می گوید، اطفالی که در جنگ بزرگ می شوند، ظالم و خشن بار می آیند.
وی گفت:
« اطفالی که چنین واقعات را دیده باشند، آنان فوق العاده عقده های خشن و عقده های جنگی پیدا می کند، وقتی که جوان می شوند مردم های بسیار خشن به بار می آیند، در بیرون و در خانه با فامیل برخورد خوب نمی کنند، اگر در پست های خوب مقرر می شوند مراجعین را آزار می دهند.
و حتا بر روان خانم های حامله هم تاثیر دارد.»
پیشتر از این کمسیون حقوق بشر افغانستان هم گفته است که ایجاد ترس و وحشت میان مردم و کشته شدن افراد بی گناه، جنایت بر ضد بشریت است.
و اما این که انجام حملات انتحاری و تاثیرات بد آن بر روان مردم و به ویژه اطفال تا چه زمانی ادامه خواهد داشت، پرسشی است که در شرایط موجود دریافت پاسخ برایش مشکل است.
شماری از داکتران روان شناسی می گویند: نا امنی ها بر روان افراد به پیمانهء زیاد اثر گذار بوده و سبب می شود تا اطفال عقده مند و افسرده به بار بیآیند.
برخی از اطفال هم در صحبت با رادیو آزادی گفتند که حملات انتحاری ترس و وحشت را در دل های شان جا داده است.
زمانی صدا های برخواسته از راکت و تفنگ اطفال و کودکان را نه می هراساند و نه هم به سوی پناهگاه می کشاند، زیرا عقیدهء برخی ها بر این است که اطفال جنگ دیده با جرات بار می آیند.
اما آیا انجام حملات انتحاری، آتش باری گلوله ها، پرتاب توپ و بلند شدن صدا های مهیب، اثرات بد بر روان اطفال به جا می گذارد؟
پس از گذشت ساعت ها از زد و خورد در چهار راهی عبدالحق کابل، روانهء محل رویداد شدم، جایی که شاهد حدود 20 ساعت درگیری، گاهی هم شدید میان نیرو های افغان و مخالفان بود.
خواستم با اطفال محل صحبت کنم.
برخی از آنان مشتاق بودند، تا با من گپ بزنند و آنچه را در آن روز دیده اند، برایم قصه کنند.
هنوز هم پریشانی در چهره های این اطفال آشکار بود.
« در مکتب بودیم، در پشت مکتب ما فیر شد، ما فرار کردیم و خانه رفتیم.
هم صنفانم گریه می کردند که می میریم، احساس بد برایم دست داد، با خود گفتم جنگ چیز بدی است، همه یی ما ترسیده بودیم و در خانه پنهان بودیم.»
« چرا در کابل و هر جای جنگ است؟ سرنوشت من چطور می شود؟ »
« نام من شعیب است، در روز حادثه در مکتب اسیر مانده بودم، و در تهکاوی ما را پایین کرد، یک صنفی ام ضعف کرد.
من می خواهم درس بخوانم نباید جنگ باشد، اگر جنگ باشد ما درس خوانده نمی توانیم.
امروز « پنجشنبه » مکتب نرفته ام، روز شنبه مکتب می روم اما با یک ترس.»
« نام من طارق است، در مکتب بودیم سر معلم ما را رخصت کرد، وقتی که از مکتب بر آمدم، یک موتر لکسیس آمد و یک چادری پوش « انتحاری یی که چادری پوشیده بود» با تفنگچه پولیس را زد، و در ساختمان بالا شد.
احساس بدی برایم رخ داد.»
« اسم من عاطفه است، در لیسه لامع شهید صنف شش هستم، من در مکتب بودم و نتوانستم در مقابل درگیری توان بیاورم، ضعف کردم، تا 9 شب در مکتب بودم، باز پدرم مرا خانه برد .»
« نام من تمنا است، کل ما ترسیده بودیم، اگر چنین جنگ باشد در این کشور کسی زنده گی نمی تواند.»
« حسیب هستم باشنده مکروریان سوم کابل، این حادثه مردم را از نظر روحی ضربه زد، قسمی که دل من نان خوردن نمی شد، بر روانم تاثیر بد داشت، من نترسیده بودم اما پریشان شده بودم و احساس بدی برایم رخ داد، نوعی ضربه روحی برایم وارد کرد که شاید تا یک یا دو هفته به حال نیایم.»
کودکانی که در این اواخر به دنیا آمده اند، کمتر با صدای تیر و تفنگ آشنا اند، هر چند با گذشت مدت زمانی نه چندان زیاد صدای انفجاری تکان شان می دهد.
به گفته شماری از داکتران روان شناسی جنگ و انجام حملات انتحاری نه تنها بر روان اطفال صدمه می رساند، بلکه روان بزرگسالان را نیز افسرده می سازد.
با دو خانمی صحبت کردم که تاثیر جنگ در چهره های شان هویدا بود و افسرده گی روانی در سخنان شان:
« این حادثه مردم را تکان بد داد، من حالا هم به حال نیستم، همین حالا من با شما صحیح صحبت نمی توانم.
یک زنی که در بلاک 9 زنده گی می کرد، از برنده ( بالکین ) به این درگیری نگاه می کرد، و در همین حال یک مرمی در گرده این خانم اصابت می کند، شرایط هم قسمی بود که برای کسی حتا اجازه عبور از سرک داده نمی شد.
همان روز می خواستم اولاد هایم را دیگر از کودکستان بیاورم، جنگ که شد رفتم پشت اولاد هایم به کودکستان، مادرانی که در کودکستان پشت اطفال خود آمده بودند، وضعیت بسیار خراب داشتند.»
« من خیلی احساس بد داشتم، همه مردم سر لچ و پا لچ به دنبال اولاد های خود می رفتند، تمام مردم ناراحت بودند.»
داکتران روانی تکرار حمله های انتحاری و درگیری هایی مسلحانه را خطرناک ترین روش برای عقده مند شدن اطفال و مبتلا شدن به بیماری های روانی می دانند.
داکترعزیز الدین همت رییس انجمن روان شناسان افغانستان می گوید، اطفالی که در جنگ بزرگ می شوند، ظالم و خشن بار می آیند.
وی گفت:
« اطفالی که چنین واقعات را دیده باشند، آنان فوق العاده عقده های خشن و عقده های جنگی پیدا می کند، وقتی که جوان می شوند مردم های بسیار خشن به بار می آیند، در بیرون و در خانه با فامیل برخورد خوب نمی کنند، اگر در پست های خوب مقرر می شوند مراجعین را آزار می دهند.
و حتا بر روان خانم های حامله هم تاثیر دارد.»
پیشتر از این کمسیون حقوق بشر افغانستان هم گفته است که ایجاد ترس و وحشت میان مردم و کشته شدن افراد بی گناه، جنایت بر ضد بشریت است.
و اما این که انجام حملات انتحاری و تاثیرات بد آن بر روان مردم و به ویژه اطفال تا چه زمانی ادامه خواهد داشت، پرسشی است که در شرایط موجود دریافت پاسخ برایش مشکل است.
