در خزان سال 2011 میلادی، زمانی که پوتین برای اولین بار اعلان کرد، او قصد دارد دوباره به کرملن برگردد، روزنامه ازویستیا یک مقاله برنامه ای را بنشر رسانید که در آن رویا یا دید پوتین در مورد "Eurasian" یا اتحاد اورپا-آسیا انعکاس یافته بود. پوتین درین مقاله نوشته بود: ما یک اتحاد قدرتمند مافوق محدودیت های ملی را پیشنهاد می نمایم که توانایی یک قطب را در جهان نوین داشته باشد و بحیث یک پل موثر و کارا میان اروپا و منطقه پر تحرک آسیا پسیفیک عمل کند.
حال که پوتین برای شش سال و احتمالاً دوازده سال دیگر زمام کرملن را بعهده می گیرد، معلوم می شود که اولین پروژه از قبل انتخاب شده پوتین هم تزریق انرژی باشد. در پهلوی سرازیر شدن تبریکات رسمی از سوی پایتخت های اعضای کشور های مستقل مشترک المنافع، نگرانی واقعی اینست که آیا این اتحاد نزدیکتر می تواند به اساس مساوی بدست بی آید یا خیر.
ادغام کشورهای مستقل مشترک المنافع واضحاً که برای پوتین یک موضوع بسیار مهم است. چنانچه فقط دو هفته بعد از نشر مقاله روزنامه ازویستیا، پوتین میزبان صدراعظمان کشورهای ارمنستان، بلاروس، قزاقستان، قرغزستان، مالداوی، تاجکستان و اوکرایین در سنت پتسبورگ بود و درین اجلاس راجع به تشکیل حوزه تجارت آزاد سخن گفت:
«ما بازارهای خود را به روی یکدیگر باز می نمایم. معنی اش اینست که اموال به قیمت های نازل به بازارهای ما آورده می شوند و در بدل شرایط بهتر برای آغاز سرمایه گزاری مشترک آماده می شود که این خود توانایی رقابتی را برای اقتصاد همه کشورهای ما افزایش خواهد داد.»
اما مارس سرییف یک استاد علوم سیاسی قرغز می گوید، پوتین ادغام اسیا-اروپا را بحیث یک طریقه اساسی تقویت بخشیدن موضع و موقف بین المللی روسیه می بیند. او می گوید هرچند که، پوتین در مقاله خود در روزنامه ازوستیا تاکید کرده که روسیه درین مورد عجله ندارد و کشورها صرف به اساس منافع دراز مدت خود باید با آن موافقه نمایند، اما احساس تمام کشورهای اشتراک کننده اجلاس سنت پتسبورگ این بود که مبادا منافع ملی آنها در انحصار همسایه بزرگ شان روسیه قرار بگیرد.
ماسکو اخیراً واردات پنیر از کشور اوکرایین را منع کرده است، حرکت که گفته می شود برای فشاردادن اوکرایین است تا به ادغام بزرگتر موافقه نماید و تلاشها را برای نزدیک شدن به اتحادیه اروپا کم بسازد. اولیح زروبنسکی یک عضو پارلمان اوکرایین می گوید:
«در سال های گذشته دمتری میدویدیف در کرملن بود، اما کلید اساسی سیاست داخلی و خارجی روسیه عملاً توسط پوتین تعین می گردید. بناً ما نمی توانیم بگویم که کدام تغییر اساسی در سیاست روسیه صورت بگیرد. پوتین سبک خود را دارد. تند، واقعیت گرا و بعضاً سیاست های خام در روابط خارجی.»
مشکل است که رویای پوتین را در مورد کشور غنی از نفت آذربایجان نیز دانست. بسیاری آذری ها احساس می کنند که میدویدیف صادقانه تلاش می کرد تا منازعه نیکورن و قره باغ را میان ار منستان و آذربایجان حل کند. اما بر عکس، پوتین می خواهد که از منازعه بحیث طریقه گرفتن امتیاز بیشتر از هر دو کشور استفاده نماید.
حال که پوتین برای شش سال و احتمالاً دوازده سال دیگر زمام کرملن را بعهده می گیرد، معلوم می شود که اولین پروژه از قبل انتخاب شده پوتین هم تزریق انرژی باشد. در پهلوی سرازیر شدن تبریکات رسمی از سوی پایتخت های اعضای کشور های مستقل مشترک المنافع، نگرانی واقعی اینست که آیا این اتحاد نزدیکتر می تواند به اساس مساوی بدست بی آید یا خیر.
ادغام کشورهای مستقل مشترک المنافع واضحاً که برای پوتین یک موضوع بسیار مهم است. چنانچه فقط دو هفته بعد از نشر مقاله روزنامه ازویستیا، پوتین میزبان صدراعظمان کشورهای ارمنستان، بلاروس، قزاقستان، قرغزستان، مالداوی، تاجکستان و اوکرایین در سنت پتسبورگ بود و درین اجلاس راجع به تشکیل حوزه تجارت آزاد سخن گفت:
«ما بازارهای خود را به روی یکدیگر باز می نمایم. معنی اش اینست که اموال به قیمت های نازل به بازارهای ما آورده می شوند و در بدل شرایط بهتر برای آغاز سرمایه گزاری مشترک آماده می شود که این خود توانایی رقابتی را برای اقتصاد همه کشورهای ما افزایش خواهد داد.»
اما مارس سرییف یک استاد علوم سیاسی قرغز می گوید، پوتین ادغام اسیا-اروپا را بحیث یک طریقه اساسی تقویت بخشیدن موضع و موقف بین المللی روسیه می بیند. او می گوید هرچند که، پوتین در مقاله خود در روزنامه ازوستیا تاکید کرده که روسیه درین مورد عجله ندارد و کشورها صرف به اساس منافع دراز مدت خود باید با آن موافقه نمایند، اما احساس تمام کشورهای اشتراک کننده اجلاس سنت پتسبورگ این بود که مبادا منافع ملی آنها در انحصار همسایه بزرگ شان روسیه قرار بگیرد.
ماسکو اخیراً واردات پنیر از کشور اوکرایین را منع کرده است، حرکت که گفته می شود برای فشاردادن اوکرایین است تا به ادغام بزرگتر موافقه نماید و تلاشها را برای نزدیک شدن به اتحادیه اروپا کم بسازد. اولیح زروبنسکی یک عضو پارلمان اوکرایین می گوید:
«در سال های گذشته دمتری میدویدیف در کرملن بود، اما کلید اساسی سیاست داخلی و خارجی روسیه عملاً توسط پوتین تعین می گردید. بناً ما نمی توانیم بگویم که کدام تغییر اساسی در سیاست روسیه صورت بگیرد. پوتین سبک خود را دارد. تند، واقعیت گرا و بعضاً سیاست های خام در روابط خارجی.»
مشکل است که رویای پوتین را در مورد کشور غنی از نفت آذربایجان نیز دانست. بسیاری آذری ها احساس می کنند که میدویدیف صادقانه تلاش می کرد تا منازعه نیکورن و قره باغ را میان ار منستان و آذربایجان حل کند. اما بر عکس، پوتین می خواهد که از منازعه بحیث طریقه گرفتن امتیاز بیشتر از هر دو کشور استفاده نماید.
