با وجودیکه حکومت افغانستان وعده هایی در زمینهء بهبود وضعیت زندگی کودکان افغان سپرده است، گفته می شود که هنوز هم شماری از کودکان مصروف کار های شاقه اند و از دسترسی به خدمات اساسی محروم اند.
این کودکان افغان که از رفتن به مکتب محروم اند، روی سرک ها آب می فروشند، موتر ها را شستشو می کنند، و به اجرای دیگر کار ها مثل جمع آوری آهن آلات کهنه می پردازند.
کودکانی که در شهر کابل کار های شاقه را انجام می دهند خواست های سادهء دارند.
آنها می خواهند، به غذا، لباس، کتاب و قلم دسترسی داشته باشند.
این اطفال با لباس های کهنه و پاره، همه روزه صبح وقت خانه های شان را برای دریافت لقمهء نان ترک می کنند.
آنها تا شام و برخی از آنها تا 10 شب روی سرک ها سپند دود می کنند، اشیای سنگین تر از وزن خود را حمل می کنند، خشت می زنند و آهن های کهنه را جمع آوری می کنند.
تعدادی دیگری از کودکان، موتر را شستشو می کنند، بوت پاک می کنند و پس از اجرای کار های شاقه با سر و صورت پریشان و آلوده با خاک به خانه های شان بر می گردند.
باری طفلی که گپ زدن را هم یاد ندارد و به اصطلاح از دهن اش بوی شیر می آید، در صحبت با رادیو آزادی چنین گفت:
« چای و آب فروشی می کنم روز صد الی یک و نیم صد افغانی کار می کنم و پول را برای پدر و مادرم می دهم.»
کدام مجبوریت ها این کودکان را بخاطر اجرای کار های شاقه به روی سرک ها کشانده اند؟
شماری از کودکان کارگر به این پرسش چنین پاسخ داده اند:
« مجبور استم نان خوردن نداریم. از شش صبح الی شش شام کار می کنم، دیروز هم چیزی نخورده بودم و امروز هم چیزی نخورده ام. اگر مجبور نمی بودم، به درس خود ادامه می دادم.»
« در خانه کسی نداریم که کار کند، چهار نفر استیم تا شام کار می کنیم.»
« نام من نقیب است، در خانهء ما کسی دیگر کار نمی کند.»
این کودکان افغان که از چهره های شان هویدا است، و فقر و تنگدستی آنها را رنج می دهد، چه آرزو هایی را در سر می پرورانند؟
محمد آغا و نوید که در یکی از ورکشاپ های ترمیم موتر کار می کنند، در این مورد چنین می گویند:
« آرزو دارم این کار را رها کنم، وطنم را بسازم و از آن حفاظت کنم.»
« چای را دم کرده ام، اگر خریدار پیدا شد، می فروشم. من آرزو دارم تا از این حالت رهایی یابم.»
مشکلاتی که کودکان کارگر در افغانستان با آن مواجه اند، کمسیون مستقل حقوق بشر این کشور را نگران ساخته است.
این کمسیون می گوید که حکومت افغانستان در جریان 10 سال اخیر کار های لازم را در جهت بهبود وضعیت زنده گی کودکان انجام نداده است.
شمس الله احمدزی رییس دفتر ساحوی کابل در کمسیون مستقل حقوق بشر افغانستان در صحبت با رادیو آزادی گفت که کودکان بی بضاعت در افغانستان از حقوق اساسی خویش برخوردار نیستند.
« هنوز هم تهدیدات وجود دارد که حقوق بشری اطفال را زیر سوال می برد، خصوصاً در محلاتی که مشکلات امنیتی وجود دارد. متاسفانه این مشکلات امنیتی در افغانستان سبب شده که اطفال در اکثریت موارد دسترسی به حقوق بشری شان نداشته باشند.»
انتقاد هایی وجود دارند که با وجود سرازیر شدن میلیارد ها دالر کمک جامعهء جهانی در جریان 10 سال در افغانستان، هنوز هم کودکان افغان از فقر و بیچارگی رنج می برند.
در مورد مشکلات کودکان کارگر با واصل نور مهمند معیین وزارت کار و امور اجتماعی افغانستان صحبت کردم.
« تقریباً چهار و نیم ملیون کودک هنوز هم با خطر روبرو اند.
باید برای اینها کارهای زیاد صورت گیرد تا از روی سرک ها کم شوند. تا حال حکومت کدام بودیجهء برای اطفال آسیب پذیر ندارد، که برایشان کمک کند، مثلاً خانواده های کودکان گدا می گویند که به ما کمک شود تا گدایی نکنیم.»
به اساس معلومات وزارت کار و امور اجتماعی افغانستان، شمار کودکانی که کار های شاقه را انجام می دهند و از رفتن به مکتب محروم اند، نزدیک به 2 میلیون تن می رسند.
این وزارت می گوید که بیشتر این کودکان در ولایت های کابل و قندهار بود و باش دارند.
به اساس گزارش ها، از کودکان در قاچاق اسلحه و مواد مخدر نیز استفاده می شود و در برخی موارد آنها مورد استفادهء جنسی هم قرار می گیرند.
این کودکان افغان که از رفتن به مکتب محروم اند، روی سرک ها آب می فروشند، موتر ها را شستشو می کنند، و به اجرای دیگر کار ها مثل جمع آوری آهن آلات کهنه می پردازند.
کودکانی که در شهر کابل کار های شاقه را انجام می دهند خواست های سادهء دارند.
آنها می خواهند، به غذا، لباس، کتاب و قلم دسترسی داشته باشند.
این اطفال با لباس های کهنه و پاره، همه روزه صبح وقت خانه های شان را برای دریافت لقمهء نان ترک می کنند.
آنها تا شام و برخی از آنها تا 10 شب روی سرک ها سپند دود می کنند، اشیای سنگین تر از وزن خود را حمل می کنند، خشت می زنند و آهن های کهنه را جمع آوری می کنند.
تعدادی دیگری از کودکان، موتر را شستشو می کنند، بوت پاک می کنند و پس از اجرای کار های شاقه با سر و صورت پریشان و آلوده با خاک به خانه های شان بر می گردند.
باری طفلی که گپ زدن را هم یاد ندارد و به اصطلاح از دهن اش بوی شیر می آید، در صحبت با رادیو آزادی چنین گفت:
« چای و آب فروشی می کنم روز صد الی یک و نیم صد افغانی کار می کنم و پول را برای پدر و مادرم می دهم.»
کدام مجبوریت ها این کودکان را بخاطر اجرای کار های شاقه به روی سرک ها کشانده اند؟
شماری از کودکان کارگر به این پرسش چنین پاسخ داده اند:
« مجبور استم نان خوردن نداریم. از شش صبح الی شش شام کار می کنم، دیروز هم چیزی نخورده بودم و امروز هم چیزی نخورده ام. اگر مجبور نمی بودم، به درس خود ادامه می دادم.»
« در خانه کسی نداریم که کار کند، چهار نفر استیم تا شام کار می کنیم.»
« نام من نقیب است، در خانهء ما کسی دیگر کار نمی کند.»
این کودکان افغان که از چهره های شان هویدا است، و فقر و تنگدستی آنها را رنج می دهد، چه آرزو هایی را در سر می پرورانند؟
محمد آغا و نوید که در یکی از ورکشاپ های ترمیم موتر کار می کنند، در این مورد چنین می گویند:
« آرزو دارم این کار را رها کنم، وطنم را بسازم و از آن حفاظت کنم.»
« چای را دم کرده ام، اگر خریدار پیدا شد، می فروشم. من آرزو دارم تا از این حالت رهایی یابم.»
مشکلاتی که کودکان کارگر در افغانستان با آن مواجه اند، کمسیون مستقل حقوق بشر این کشور را نگران ساخته است.
این کمسیون می گوید که حکومت افغانستان در جریان 10 سال اخیر کار های لازم را در جهت بهبود وضعیت زنده گی کودکان انجام نداده است.
شمس الله احمدزی رییس دفتر ساحوی کابل در کمسیون مستقل حقوق بشر افغانستان در صحبت با رادیو آزادی گفت که کودکان بی بضاعت در افغانستان از حقوق اساسی خویش برخوردار نیستند.
« هنوز هم تهدیدات وجود دارد که حقوق بشری اطفال را زیر سوال می برد، خصوصاً در محلاتی که مشکلات امنیتی وجود دارد. متاسفانه این مشکلات امنیتی در افغانستان سبب شده که اطفال در اکثریت موارد دسترسی به حقوق بشری شان نداشته باشند.»
انتقاد هایی وجود دارند که با وجود سرازیر شدن میلیارد ها دالر کمک جامعهء جهانی در جریان 10 سال در افغانستان، هنوز هم کودکان افغان از فقر و بیچارگی رنج می برند.
در مورد مشکلات کودکان کارگر با واصل نور مهمند معیین وزارت کار و امور اجتماعی افغانستان صحبت کردم.
« تقریباً چهار و نیم ملیون کودک هنوز هم با خطر روبرو اند.
باید برای اینها کارهای زیاد صورت گیرد تا از روی سرک ها کم شوند. تا حال حکومت کدام بودیجهء برای اطفال آسیب پذیر ندارد، که برایشان کمک کند، مثلاً خانواده های کودکان گدا می گویند که به ما کمک شود تا گدایی نکنیم.»
به اساس معلومات وزارت کار و امور اجتماعی افغانستان، شمار کودکانی که کار های شاقه را انجام می دهند و از رفتن به مکتب محروم اند، نزدیک به 2 میلیون تن می رسند.
این وزارت می گوید که بیشتر این کودکان در ولایت های کابل و قندهار بود و باش دارند.
به اساس گزارش ها، از کودکان در قاچاق اسلحه و مواد مخدر نیز استفاده می شود و در برخی موارد آنها مورد استفادهء جنسی هم قرار می گیرند.
