او می‌افزاید که این مسئله هم روند کاری آنان و هم روند کمک رسانی به نیازمندان را با مشکل مواجه کرده است.
او به دلیل حساسیت موضوع نخواست نام، نام اداره و آدرس دقیق کاری اش در گزارش ذکر شود به رادیو آزادی گفت که حتی اکنون مجبور شده اند از خانه کار کنند.
چند روزی است که به کارکنان زن اجازهٔ رفتن به مناطق کاری و ولسوالی ها داده نمی‌شود
"بخشی که من در آن کار می‌کنم مربوط به توانمندسازی اقتصادی زنان است؛ بیشتر زنان تحت پوشش ما بی سرپرست و بیوه‌ها اند. اما چند روزی است که به کارکنان زن اجازهٔ رفتن به مناطق کاری و ولسوالی ها داده نمی‌شود. آنها (طالبان) می‌گویند فعالیت زنان باید به‌طور کامل متوقف باشد و مأموران حکومتی اجازه نمی‌دهند که به ساحات برویم. چند روز پیش ما به یک ولسوالی رفته بودیم و با زنان بیوه در مورد کمک‌ها سروِی انجام دادیم، اما ولسوال گفت که دیگر شما زنان کارمند را اینجا نیارید. مردم این حوزهٔ شرقی که زلزله زده اند به این کمک ها بسیار نیاز دارند."
این بانو افزود که حالا حامیان مالی کمک‌های مالی شان به ادارۀ آنها را قطع کرده اند.
یک زن دیگر کارمند یک نهاد بین المللی کمک رسان هم همین شکایت را مطرح می‌کند و از جامعهٔ بین المللی می‌خواهد که صدای آنان را برای بهبود وضعیت بشری افغان ها بشنود.
زنان فعلاً فقط می‌توانند در بخش های صحی یا بشردوستانه کار کنند، اما آن هم با محدودیت ها و مشکلات فراوان
او نیز بشرط ذکر نشدن نام و نام اداره اش به رادیو آزادی گفت: "در اینجا زنان فعلاً فقط می‌توانند در بخش های صحی یا بشردوستانه کار کنند، اما آن هم با محدودیت ها و مشکلات فراوان. به کار زنان نیاز زیادی وجود دارد، زیرا زنان نسبت به مردان بهتر می‌توانند به سایر زنان نیازمند خدمات ارائه کنند، چون جامعهٔ ما سنتی است. زنان با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند؛ اگر به زنان اجازهٔ کار داده نشود، این تنها برآزادی فردی شان تأثیر نمی‌گذارد، بلکه بر اقتصاد، پیشرفت و سلامت جامعه نیز اثرات منفی خواهد داشت. جهانیان باید صدای زنان افغان را بشنوند و در رفع محدودیت های وضع شده علیه آنان کمک کنند."
همچنان، یک کارمند زن مربوط به یکی از مؤسسات بین المللی مرتبط با یک ادارهٔ دیگر سازمان ملل متحد در ولایت غزنی گفت که پیشتر با یک اداره در بخش رسیدگی به بیجا شدگان در حوزهٔ شرقی کشور کار می‌کرد؛ اما به گفتۀ او به دلیل محدودیت های طالبان نهاد مربوطه نتوانست پلان هایش را اجرا کند و در نتیجه حامیان مالی بودجه را قطع کردند و آنان بیکار شدند.
دیگر توان تحمل این مشکلات را ندارم و اکنون تصمیم گرفته ام آن شغل را هم ترک کنم.
او نیز به شرط فاش نشدن نامش به رادیو آزادی گفت: "قبلاً به خاطر همین مشکلات که حکومت به زنان اجازهٔ کار نمی داد، حامیان مالی گفتند اگر به زنان اجازه ندهند، با مردان هم کار نخواهند کرد. سپس پروژه های ما متوقف شد و دفتر تعطیل شد. من در خانه ماندم و تنها تأمین کنندهٔ مالی خانواده ام بودم که درآمدم قطع شد. مجبور شدم برای یک پُست در ولایت غزنی که مربوط به دفتر ما بود درخواست کنم و قبول شدم، اما بعد برایم بسیار سخت شد که بین خانه و آن محل سفر کنم، چون در مسیر مشکلات وجود دارد و بدون محرم اجازه نیست. این موضوع فشارها و نگرانی های زیادی برایم ایجاد کرد؛ تا هنوز در آنجا کار می‌کردم اما دیگر توان تحمل این مشکلات را ندارم و اکنون تصمیم گرفته ام آن شغل را هم ترک کنم."
ذبیح الله مجاهد، سخنگوی حکومت طالبان، به پرسش های رادیو آزادی در این‌باره پاسخ نداد، اما طالبان پس از بازگشت به قدرت محدودیت‌های گسترده‌ای را بر آموزش دختران و زنان و مشارکت‌های اجتماعی و سیاسی آنان وضع کرده و آنان را از کار در بسیاری از نهادهای دولتی و غیردولتی محروم کرده اند.
این در حالی است که نهادهای مانند دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل متحد (اوچا) بارها از وخیم‌تر شدن وضعیت بشری در افغانستان ابراز نگرانی کرده و گفته اند که ممنوعیت کار کارکنان زن یکی از دلایل عمده کاهش بودجه از سوی کمک کنندگان بین المللی است.
پس از آن که حکومت طالبان در دسمبر ۲۰۲۲ اشتغال زنان در نهادهای غیردولتی را ممنوع ساخت، بسیاری از کشورها و نهادهای امدادی بین‌المللی کمک های شان به افغانستان را کاهش دادند یا کاملا متوقف کردند.
بر اساس گزارش ها، این اقدام موجب کاهش امنیت غذایی میلیون ها نفر و نیز کاهش خدمات بهداشتی و آموزشی در افغانستان شده است.