شماری از دختران جوانی که در پرورشگاه های شهر کابل زنده گی می کند، از سرنوشت شان پس از تکمیل شدن سن 18 ساله گی نگرانی دارند. آنان در صحبت با رادیو آزادی گفتند، که اگر پس سن 18 ساله گی آنان از پرورشگاه اخراج شوند و در صورتی که جای به رفتن نداشته باشند، ممکن به ازدواج اجباری تن دهند.
عادله دختر 16 ساله یی است که در یکی از پرورشگاه های شهر کابل زنده گی می کند و نسبت به آینده اش نگران است. با این دختر جوان که لباس سیاه و چادر سفید مکتب به تن داشت در پرورشگاه دولتی علاودین با او هم صحبت شدم، این دختر در سن هفت ساله گی به دلیل از دست دادن پدر و مادرش راهی پرورشگاه شده است.
اکنون وی در داخل همین پرورشگاه در صنف هفتم درس می خواند، اما می گوید، که وی هیچ کسی در زنده گی اش ندارد و به اساس قانون پرورشگاه باید پس از سن 18 ساله گی با این محل خدا حافظی کند. این دختر می گوید، که این مساله سبب شده که وی به تکالیف روحی مواجه شود.
عادله تنها دختری نیست که نسبت به آینده اش نگران است بلکه بیش از 70 دختر جوانی که در این محل زنده گی می کنند، از این بابت رنج می برند. سوسن یکی دیگر از این دختران است می گوید، اگر پس از سن 18 ساله گی وی را از پرورشگاه اخراج کند، ممکن او به ازدواج اجباری بخاطر تضمین آینده اش تن دهد.
سوسن گفت:
« مشکل من اینست که هنوز مکتب ام را خلاص نکردیم، پس از اینکه از مکتب فارغ شوم از اینجا اخراج ام می کنند وقتی در مورد آینده ام فکر کرده و زیاد تشویش می کنم، باز مریض می شوم. شب و روز که خواب می کنم در همین فکر هستم که چی کنم و کجا بروم. داکتران هم می گویند، که بخاطر تشویش زیاد تکلیف روانی پیدا کردی.»
«من حالا 15 ساله هستم، فعلاً تصمیم ازدواج ندارم، اما وقتی مرا از پرورشگاه بکشند، شاید مجبور به ازدواج و آن هم ازدواج اجباری شوم.»
دختران که در این پرورشگاه زنده گی می کند معمولاً کسانی اند که پدر و مادر شان را از دست داده و دیگر اقارب شان حاضر به نگهداری آنان نبوده و یا به دلیل فقر و ناداری در سن کودکی به پرورشگاه سپرده شده اند.
فرزانه دختر 18 ساله دیگری است که با یک خواهر و دو برادرش از سوی همسایه شان به این پرورشگاه معرفی شده اند. او می گوید، که پس از مرگ پدر و مادرش، ظلم و ستم زن کاکایش سبب شد که امروز آنان در پرورشگاه زنده گی می کنند.
« بسیار خورد بودم وقتی که پدر و مادر ام فوت کردند، ابتدا ما را کسی در نزد خود نگه نمی کرد، باز من و دو برادرم را یک کاکایم گرفت و خواهرم را کاکایی دیگرم، کاکایم که وظیفه می رفت خانم کاکایم زیاد بالای ما ظلم می کرد، باز همسایه ما دید که سر ما زیاد ظلم میشه همه مرا گرفته و به پروشگاه در کابل تسلیم کرد.»
این نگرانی دخترها را با سید عبدالله هاشمی رییس عمومی پرورشگاه در میان گذاشتیم.
آقای هاشمی گفت:
« در بند ماده دوم مقرره پرورشگاه تصریح شده پرورشگاه تا آغاز یک زنده گی جدید منحیث یک خانواده مسوولیت تمامی ابعاد زنده گی اطفال پرورشگاه را دارد، اگر سن 18 را هم چنان پوره کرده باشند. هیچگاهی در پرورشگاه چنین مورد نبوده که سن هژده را پوره کرده و بالای شان فشار آورده شده باشد.»
آقای هاشمی می گوید که در حال حاضر 70 پرورشگاه دولتی و خصوصی در افغانستان فعال است که به گفته آنان تنها در پرورشگاه های دولتی بیشتر از 8 هزار کودک زنده گی می کنند. این مسوولان می گویند که از مجموع این اطفال دوهزار تن آنان دختر می باشند.
در سه دهه اخیر هزار ها طفل، فامیل شان را به دلیل جنگ های داخلی و حملات انتحاری از دست داده و مجبور به ادامه زنده گی در پرورشگاه ها شده اند.
عادله دختر 16 ساله یی است که در یکی از پرورشگاه های شهر کابل زنده گی می کند و نسبت به آینده اش نگران است. با این دختر جوان که لباس سیاه و چادر سفید مکتب به تن داشت در پرورشگاه دولتی علاودین با او هم صحبت شدم، این دختر در سن هفت ساله گی به دلیل از دست دادن پدر و مادرش راهی پرورشگاه شده است.
اکنون وی در داخل همین پرورشگاه در صنف هفتم درس می خواند، اما می گوید، که وی هیچ کسی در زنده گی اش ندارد و به اساس قانون پرورشگاه باید پس از سن 18 ساله گی با این محل خدا حافظی کند. این دختر می گوید، که این مساله سبب شده که وی به تکالیف روحی مواجه شود.
عادله تنها دختری نیست که نسبت به آینده اش نگران است بلکه بیش از 70 دختر جوانی که در این محل زنده گی می کنند، از این بابت رنج می برند. سوسن یکی دیگر از این دختران است می گوید، اگر پس از سن 18 ساله گی وی را از پرورشگاه اخراج کند، ممکن او به ازدواج اجباری بخاطر تضمین آینده اش تن دهد.
سوسن گفت:
« مشکل من اینست که هنوز مکتب ام را خلاص نکردیم، پس از اینکه از مکتب فارغ شوم از اینجا اخراج ام می کنند وقتی در مورد آینده ام فکر کرده و زیاد تشویش می کنم، باز مریض می شوم. شب و روز که خواب می کنم در همین فکر هستم که چی کنم و کجا بروم. داکتران هم می گویند، که بخاطر تشویش زیاد تکلیف روانی پیدا کردی.»
«من حالا 15 ساله هستم، فعلاً تصمیم ازدواج ندارم، اما وقتی مرا از پرورشگاه بکشند، شاید مجبور به ازدواج و آن هم ازدواج اجباری شوم.»
دختران که در این پرورشگاه زنده گی می کند معمولاً کسانی اند که پدر و مادر شان را از دست داده و دیگر اقارب شان حاضر به نگهداری آنان نبوده و یا به دلیل فقر و ناداری در سن کودکی به پرورشگاه سپرده شده اند.
فرزانه دختر 18 ساله دیگری است که با یک خواهر و دو برادرش از سوی همسایه شان به این پرورشگاه معرفی شده اند. او می گوید، که پس از مرگ پدر و مادرش، ظلم و ستم زن کاکایش سبب شد که امروز آنان در پرورشگاه زنده گی می کنند.
« بسیار خورد بودم وقتی که پدر و مادر ام فوت کردند، ابتدا ما را کسی در نزد خود نگه نمی کرد، باز من و دو برادرم را یک کاکایم گرفت و خواهرم را کاکایی دیگرم، کاکایم که وظیفه می رفت خانم کاکایم زیاد بالای ما ظلم می کرد، باز همسایه ما دید که سر ما زیاد ظلم میشه همه مرا گرفته و به پروشگاه در کابل تسلیم کرد.»
این نگرانی دخترها را با سید عبدالله هاشمی رییس عمومی پرورشگاه در میان گذاشتیم.
آقای هاشمی گفت:
« در بند ماده دوم مقرره پرورشگاه تصریح شده پرورشگاه تا آغاز یک زنده گی جدید منحیث یک خانواده مسوولیت تمامی ابعاد زنده گی اطفال پرورشگاه را دارد، اگر سن 18 را هم چنان پوره کرده باشند. هیچگاهی در پرورشگاه چنین مورد نبوده که سن هژده را پوره کرده و بالای شان فشار آورده شده باشد.»
آقای هاشمی می گوید که در حال حاضر 70 پرورشگاه دولتی و خصوصی در افغانستان فعال است که به گفته آنان تنها در پرورشگاه های دولتی بیشتر از 8 هزار کودک زنده گی می کنند. این مسوولان می گویند که از مجموع این اطفال دوهزار تن آنان دختر می باشند.
در سه دهه اخیر هزار ها طفل، فامیل شان را به دلیل جنگ های داخلی و حملات انتحاری از دست داده و مجبور به ادامه زنده گی در پرورشگاه ها شده اند.
