گزارش از فرزاد رسا
کوچهء آهنگری، در منطقه شور بازار شهر کابل موقعیت دارد و در گذشته تولیدات آهنی این کوچه نزد مردم از شهرت بسیار خوب برخوردار بود. افرادی که در این محل دکان های آهنگری دارند می گویند که در سال های گذشته وسایل جنگی، زراعتی و انواع ظروف را تولید می کردند.
این دکاندان اکنون از وضعیت بد اقتصادی و سقوط بسیاری از دکان های این محل سخن می زنند. تمام وسایل که برای ساختن سامان آلات آهنی در این کوچه استفاده می شود بسیار کهنه و سنتی اند. به گفته آهنگران در این کوچه در سال های گذشته بیش از دوصد دکان آهنگری وجود داشت که از آن میان اکنون تنها پنج دکان باقی مانده است.
سلیمان یک تن از بزرگان شور بازار کابل که بیش از هفتاد سال عمر دارد، می گوید، وقتی تیمور شاه سلطنت اش را از قندهار به کابل انتقال داد، این صنعت کاران آهنگری را نیز با خود آورد که از رونق خوبی برخوردار بود.
آقای سلیمان افزود:
« در زمان پادشاهی بابر کابل هفت باغ داشت که کوچه آهنگری در جمع این باغ ها بود. وقتی تیمور شاه سلطنت را از قندهار به کابل انتقال داد، در کنار جنرال ها و صاحب رتبه های خود کسبه کاران را نیز آورد. در گذشته از منطقه تخته پل تا دو راهی سراجی و دروازه لاهوری دکان های آهنگری وجود داشت و هر آنچه را که ضرورت بود می ساختند. »
سلیمان همچنان گفت که در سال های گذشته بسیاری از نیازمند های آهنی مردم افغانستان از همین کوچه تامین می گردید. اما دکانداران کوچه آهنگری می گویند، بسیاری از دکان های این منطقه به دلیل نبود مارکیت خوب سقوط کرده اند.
محمد شریف و نجیب الله دو تن از آهنگران سابقه دارد این کوچه در صحبت با رادیو آزدی گفتند:
« قبلاً بیش از یکصد و پنجاه دکان در کوچه آهنگری وجود داشت، که اکنون همه از بین رفته است بیشتر وسایل مورد نیاز از کشور های پاکستان و ایران وارد می شود، به همین دلیل کار کسبه کاران این کوچه خراب شده است. »
« قبلاً کار های ما بسیار خوب بود، شب و روز کار می کردیم، حالا به هفته ها انتظار کار را داریم کار های عمده ما از به دلیل واردات کشور های پاکستان و چین از بین رفته. »
به اساس گزارش ها استفاده از تکنالوژی عصری، افزایش واردات اموال از چنین و پاکستان عوامل عمده کاهش علاقمندی مردم به تولیدات داخلی می باشد. در این حال مسوولان اتحادیه صنعت کاران با تایید مشکلات آهنگران، از حکومت می خواهند که برای بهبود این صنعت قدیمی توجه نماید.
سید نور پادشاه سخنگوی این اتحادیه به رادیو آزادی گفت:
« به صفت عابدات تاریخی، به صفت حفظ عنعنه تاریخی و به صفت حفظ صنعت تاریخی باید این کوچه حفظ شود. پیشنهاد ما این است که صنعت گران کسب خوده را ترک می کنند، باید آنها دوباره به کار های شان رجعت داده شوند. »
این تنها صنعت آهنگری نیست که طی چند سال گذشته در وضعیت بد قرار داردند بلکه ده ها صنعت دیگر نیز با مشکلات مشابه مواجه اند. برخی از کارشناسان می گویند که عدم توجه حکومت به انکشاف صنعت داخلی و نبود یک میکانیزم برای کنترول اموال وارداتی از کشور های خارجی سبب شده تا بسیاری از فابریکات در کشور ورشکست شوند.
این کارشناسان به حکومت افغانستان پیشنهاد می کنند که برای بهبود صنایع داخلی باید شرکت های خصوصی در کشور را حمایت مالی نماید و یک سلسله قیودات را بالای اموال وارداتی وضع نمایند.
کوچهء آهنگری، در منطقه شور بازار شهر کابل موقعیت دارد و در گذشته تولیدات آهنی این کوچه نزد مردم از شهرت بسیار خوب برخوردار بود. افرادی که در این محل دکان های آهنگری دارند می گویند که در سال های گذشته وسایل جنگی، زراعتی و انواع ظروف را تولید می کردند.
این دکاندان اکنون از وضعیت بد اقتصادی و سقوط بسیاری از دکان های این محل سخن می زنند. تمام وسایل که برای ساختن سامان آلات آهنی در این کوچه استفاده می شود بسیار کهنه و سنتی اند. به گفته آهنگران در این کوچه در سال های گذشته بیش از دوصد دکان آهنگری وجود داشت که از آن میان اکنون تنها پنج دکان باقی مانده است.
سلیمان یک تن از بزرگان شور بازار کابل که بیش از هفتاد سال عمر دارد، می گوید، وقتی تیمور شاه سلطنت اش را از قندهار به کابل انتقال داد، این صنعت کاران آهنگری را نیز با خود آورد که از رونق خوبی برخوردار بود.
آقای سلیمان افزود:
« در زمان پادشاهی بابر کابل هفت باغ داشت که کوچه آهنگری در جمع این باغ ها بود. وقتی تیمور شاه سلطنت را از قندهار به کابل انتقال داد، در کنار جنرال ها و صاحب رتبه های خود کسبه کاران را نیز آورد. در گذشته از منطقه تخته پل تا دو راهی سراجی و دروازه لاهوری دکان های آهنگری وجود داشت و هر آنچه را که ضرورت بود می ساختند. »
سلیمان همچنان گفت که در سال های گذشته بسیاری از نیازمند های آهنی مردم افغانستان از همین کوچه تامین می گردید. اما دکانداران کوچه آهنگری می گویند، بسیاری از دکان های این منطقه به دلیل نبود مارکیت خوب سقوط کرده اند.
محمد شریف و نجیب الله دو تن از آهنگران سابقه دارد این کوچه در صحبت با رادیو آزدی گفتند:
« قبلاً بیش از یکصد و پنجاه دکان در کوچه آهنگری وجود داشت، که اکنون همه از بین رفته است بیشتر وسایل مورد نیاز از کشور های پاکستان و ایران وارد می شود، به همین دلیل کار کسبه کاران این کوچه خراب شده است. »
« قبلاً کار های ما بسیار خوب بود، شب و روز کار می کردیم، حالا به هفته ها انتظار کار را داریم کار های عمده ما از به دلیل واردات کشور های پاکستان و چین از بین رفته. »
به اساس گزارش ها استفاده از تکنالوژی عصری، افزایش واردات اموال از چنین و پاکستان عوامل عمده کاهش علاقمندی مردم به تولیدات داخلی می باشد. در این حال مسوولان اتحادیه صنعت کاران با تایید مشکلات آهنگران، از حکومت می خواهند که برای بهبود این صنعت قدیمی توجه نماید.
سید نور پادشاه سخنگوی این اتحادیه به رادیو آزادی گفت:
« به صفت عابدات تاریخی، به صفت حفظ عنعنه تاریخی و به صفت حفظ صنعت تاریخی باید این کوچه حفظ شود. پیشنهاد ما این است که صنعت گران کسب خوده را ترک می کنند، باید آنها دوباره به کار های شان رجعت داده شوند. »
این تنها صنعت آهنگری نیست که طی چند سال گذشته در وضعیت بد قرار داردند بلکه ده ها صنعت دیگر نیز با مشکلات مشابه مواجه اند. برخی از کارشناسان می گویند که عدم توجه حکومت به انکشاف صنعت داخلی و نبود یک میکانیزم برای کنترول اموال وارداتی از کشور های خارجی سبب شده تا بسیاری از فابریکات در کشور ورشکست شوند.
این کارشناسان به حکومت افغانستان پیشنهاد می کنند که برای بهبود صنایع داخلی باید شرکت های خصوصی در کشور را حمایت مالی نماید و یک سلسله قیودات را بالای اموال وارداتی وضع نمایند.
