بوسنیا تلاش دارد چگونه با هزاران مهاجری که در راه سفر به کشورهای اروپای غربی به این مملکت می‌روند، برخورد نماید.
مقامات بوسنیا و گروه‌های خیریه به این باور اند که این مشکل می‌تواند به یک بحران تبدیل شود.
شورای وزیران بوسنیا روز ۱۵ می اجلاسی را برگزار نمود که برای حل مشکلات مهاجرین اقداماتی را مد نظر بگیرد.
در حدود ۴ هزار مهاجر سوریه، عراق، ترکیه، الجزایر و افغانستان در سال‌جاری به خاک بوسنیا داخل شده‌اند، در حالی‌که به‌گفته گروه‌های کمک‌رسان این تعداد در سال ۲۰۱۷ مجموعاً به ۷۵۵ نفر می‌رسید.
اکثریت این مهاجرین می‌خواهند از این طریق به کشور کروشیا که عضو اتحادیه اروپاست داخل شوند و از آنجا به اروپای غربی بروند، اما در حدود ۱۵۰۰ نفر آن‌ها نتوانستند به کشورهای اروپای غربی بروند و در این کشور مانده‌اند.
حکومت بوسنیا هرزگوینا توانایی تهیۀ وسایل و سرپناه را برای این افراد ندارد، زیرا یک مرکز مهاجرین در سارایوو وجود دارد که ۲۰۰ جای خواب دارد و به‌گفته وزیر امنیت بوسنیا روزانه بین ۸۰ تا ۱۵۰ مهاجر نو به این‌جا می‌رسند.
سازمان بین‌المللی مهاجرت می‌گوید، انتظار می‌رود که رسیدن ۳۵۰ تا ۴۰۰ مهاجر نو در هر هفته به بوسنیا ادامه پیدا کند.
ده‌ها نفر در پارک مرکزی سارایوو در هوای آزاد بسر می‌برند و یا در زیر خیمه‌های کوچک شب و روز خود را سپری می‌کنند.
باشنده‌گان سارایوو با آوردن خوراک و لباس به این افراد کمک می‌کنند.
دنیا میاتوویچ کمیسار حقوق بشر شورای اروپا در یک نامه به مقامات بوسنیا در ۱۵ ماه می در مورد عدم فعالیت منظم برای حل این مشکل شکایت کرده‌است.
او نوشته‌است در این مورد که بسیاری خانوادهها و اطفال‌شان در جاده‌ها می‌خوابند و دسترسی منظم به مواد خوراکی ندارند، نگران است و این حالت نمی‌تواند چنین دوام کند.
یک مقام بشری دیگر در سازمان بین‌المللی مهاجرین گفته‌است به هر اندازۀ که این وضعیت دوامدار شود به همان اندازه خطر بحران بشری در این‌جا بیشتر می‌شود.
بیش از یک میلیون مهاجر در سال ۲۰۱۵ از طریق بالکان به اروپا رفتند، البته این قبل از آن بود که اکثریت کشورهای بالکان سرحدات خود را به روی مهاجرین بستند.
در سال‌جاری تعداد زیاد مهاجرین با گذشتن از بحیره ایگی از ترکیه به یونان وارد اروپا می‌شوند.
مهاجرینی که سعی نمودند به کروشیا داخل شوند از رفتار پولیس شکایت دارند که پولیس بعضی از آن‌ها را لت و کوب کرده و پول و مال آن‌ها را دزدیده‌است.
در یک کمپ در شمال غرب بوسنیا ۲۰۰ تا ۲۵۰ نفر از جمله اطفال و زنان زنده‌گی دارند که اطاق نان آن‌ها کلکین ندارد و هر طرف دیوارهای کانکریتی است، اما آن‌ها می‌گویند که در مقایسه با سارایوو که مهاجرین در سر سرک می‌خوابند، وضعیت در این‌جا بهتر است.
