سید ولی ۲۵ ساله باشندۀ منطقۀ نچین باغ انار دارد. کار روزانۀ او با درخت و زمین است. اما فکرش را قرارگاه نیروهای افغان مشغول کرده است.
قرارگاه نظامی در ۱۰۰ متری باغش قرار دارد. هر لحظه احتمال دارد که مثل برخی از اعضای خانواده‌اش آسیب ببیند.
نچین خطرناک‌تر از مناطق دیگر ارزگان است
سید ولی به رادیو آزادی گفت، جنگ نه تنها دیوارهای خانه‌اش را تخریب کرده بلکه قلب او را هم پاره کرده است.
او به رادیو آزادی گفت: "خانوادۀ ما همه نابود شده اند. زمانی که دو برادرم در آسیاب، گندم آرد می‌کردند، بین طالبان و پولیس درگیری شد. به آن‌ها مرمی اصابت کرد و به شهادت رسیدند. از مجبوری در اینجا افتاده ایم، چهار سال است که منطقۀ ما در کمربند جنگ است. دو سال بی‌خانمان و در بازار، بی‌سرپناه به سربردیم، اما کار نبود. نتوانستیم خانۀ را کرایه کنیم، مجبور شدیم برگردیم."
منطقۀ نچین در حدود پنج کیلومتری شمال شرقِ شهر ترینکوت مرکز ولایت ارزگان موقعیت دارد. خطرناک‌تر از مناطق دیگر است، چون‌که میدان جنگ بین نیروهای افغان و طالبان است.
در این منطقه مردم از ترس کمتر گشت‌وگذار می‌کنند. خانه‌ها ویران شده، باغ‌های خشک و سوخته از جنگ‌های طولانی و خانمانسوز، حکایت می‌کنند.
دیوارهای سالم جلو مرمی را می‌گیرند.
عبدالله خان باشندۀ دیگر نچین سرگرم گلکاری است. او دیوارهای ویران خانه را دوباره آباد می‌کند.
او به رادیو آزادی گفت، دیوارهای سالم جلو مرمی را می‌گیرند.
عبدالله خان ۲۱ سال دارد و بزرگ‌ترین فرزند خانواده است.
پدرش در ماه مبارک رمضان در نتیجۀ گلوله باری بین نیروهای افغان و طالبان کشته شد.
عبدالله خان که چندی قبل برادر کوچکش نیز در هنگام بازی بر اثر اصابت مرمی کشته شده، می گوید: "این خانه را در چهار سال ساخته بودیم، اما در نتیجۀ جنگ ویران شد. دو سال در خانۀ دیگران بودیم، چون کرایه داد نمی‌توانستیم، مجبور شدیم به اینجا برگردیم. دو اتاق ساختیم و مقداری گندم کاشتیم، اما پدر و برادرانم در نتیجۀ جنگ بین طالبان و دولت به شهادت رسیدند، اکنون همه بار خانواده به دوش من است و اینجا افتاده ام."
به گفتۀ باشندگان نچین، اکنون در این منطقه حدود صد خانواده زندگی می‌کنند.
زر ولی ۵۰ ساله عضو یک خانوادۀ دیگر است که پسرش همراه با هشت کودک سایر خانواده‌های این منطقه در نتیجۀ انفجار یک ماین کشته شده اند.
در خانه نان شب و روز را ندارم.
زر ولی هم گندم کاشته و امیدوار است که حاصل زمینش را جمع آوری بتواند: "با قبول خطر برای خود و خانواده ام، مبلغ زیاد را برای کشت گندم خرج کردم. اما اکنون که پوستۀ دولتی به عقب رفته، در منطقه بین طالبان و دولت قرار گرفته ام. امیدی ندارم که حاصل زمین را بتوانم بردارم. اگر گندم برسد و بین طالبان و دولت جنگ شود، همۀ آن خواهد سوخت، حالا نمی‌دانم چه کنم، در خانه نان شب و روز را ندارم."
به گفتۀ باشندگان منطقۀ نچین، طی دو سال گذشته در نتیجۀ درگیری‌ها در این منطقه حداقل ۳۰ غیرنظامی به شمول سالمندان، زنان، جوانان و کودکان کشته شده اند.
میرزا محمد باشندۀ دیگر نچین می‌گوید، مشقت و مجبوری آن‌ها را وادار به زندگی در این منطقه ساخته و اگر جای دیگر برای گذشتاندن شب و روز میداشتند، در این آتش سوزان جنگ نمی‌ماندند.
اطراف درگیر جنگ نباید از افراد ملکی سپر ساخته و در عقب آن‌ها پنهان شوند
او افزود: "برادر، در اینجا از فقر و بیچارگی افتاده ایم، نه تنها من بلکه همۀ این مردم. ده بار از این منطقه فرار کردم. اما برگشتم و گفتم، اگر این بار کشته هم شوم، دیگر اینجا را ترک نخواهم کرد."
میرزا محمد می‌گوید، اطراف درگیر جنگ نباید از افراد ملکی سپر ساخته و در عقب آن‌ها پنهان شوند: "تقاضای من از هر دو جانب این است که با مردم صلح کرده، دشمنی نکنید. اگر می‌خواهید جنگ کنید، به کوه‌ها بروید. دیگر به خاطر خدا از افراد ملکی به حیث سپر استفاده نکنید، دولت باید برای این مردم بیچاره سرپناه بسازد."
براساس ارقام ادارۀ امور مهاجرین و عودت کنندگان ارزگان، در جریان جنگ‌های چهار سال گذشته در این ولایت حدود ۲۰ هزار خانواده از مناطق اصلی‌شان آواره شده اند که بیشتر آن‌ها به کمک‌های اولیه نیاز دارند.
به گفتۀ مقامات این اداره، آن‌ها فقط نیازهای اولیۀ خانواده‌های آوارۀ این ولایت را تأمین می‌کنند و برای ساختن سرپناه جایی ندارند.
اما مسئولان ولایت ارزگان از همکاری با خانواده‌های آواره اطمینان می‌دهند.
زلگی عبادی سخنگوی والی ارزگان، به رادیو آزادی گفت: "ما تا هنوز برای سرپناه آوارگان در ارزگان شهرک نداریم، اما اگر این افراد به مقام ولایت عریضه کنند، مقام ولایت در این مورد به طور اضطراری جلسه کرده، راه حل پیدا خواهد کرد."
اما پرسش این است که آیا مقامات ولایت ارزگان از مشکلات افراد ملکی در مناطق درگیر جنگ و آوارگان آن مطلع نیستند که منتظر عریضه هستند؟
نه تنها در ارزگان، بلکه در سایر ولایات متأثر از جنگ افغانستان هم از این گونه وعده‌ها بارها داده شده، اما به گفتۀ مردم عادی کم‌تربه آن توجه شده و اگر هم شده، کمک‌ها به نیازمندان واقعی کمتر رسیده است.
ارزگان از ناامن‌ترین ولایات افغانستان است. اقتصاد ۹۰ درصد باشندگان آن بر زراعت و مالداری استوار است، اما افراد زیاد در ولایت وجود دارند که مانند زرولی باشندۀ منطقۀ نچین از برچیدن حاصل زمین‌های‌شان امید نداشته، نمی‌دانند که آیا گندم امسال، آرد خواهد شد، یا نه؟
