تولید صنایع دستی از حرفه‌های مهم زنان افغانستان به شمار می‌رود. اکنون شماری از زنان شاغل در عرصۀ تولید صنایع دستی در غور می‌گویند، سردی بازار محصولات شان، حرفۀ آنها را به خطر انداخته است.
صنایع دستی زنان ولایت غور با آنکه شهرت خوبی در افغانستان دارد، تا اکنون برای بازاریابی آن کمتر توجه صورت گرفته است.
نجیبه یکی از بانوانی که مشغول آموزش تولید صنایع دستی است، می‌گوید، زنان زیادی در این زمینه مشغول کار هستند و اگر بازار مناسب برای فروش محصولات وجود داشته باشد آنها می‌توانند از این راه هزینه های زندگی را تأمین کنند.
او گفت: "هویت افغانی ما صنایع دستی است، اما متأسفانه دولت در این راستا کاملاً بی‌توجه بوده. من امیدار هستم دولت در این راستا توجه جدی داشته باشد تا بتوانیم بازار عام برای خانم‌ها داشته باشیم تا همه خانم هایی خانه بتوانند بیایند صنایع دستی خود را در اینجا بفروشند عاید برای خانواده خود داشته باشند."
فاطمه نیز از دولت می‌خواهد که مکان مناسبی برای عرضۀ این محصولات در نظر بگیرد تا علاوه بر خودکفایی اقتصادی باری از روی دوش خانواده های شان بردارند: "واقعاً زنان ولایت غور زنان فعال و زنان ورزیده هستند. زنانی هستند که شب‌ها و روز‌ها در بارۀ صنایع دستی خامک دوزِی، گلم دوزی، جراب دوزی، کروشنیل بافی و قالین بافی شب‌ها و روز‌ها مصروف همین کارها هستند. واقعاً هر نوع وسایلی خواسته باشید وجود دارد. اما بازار مشخص برای فروش آن وجود ندارد تا زنان بتوانند صنایع دستی‌شان را به فروش برسانند و خودکفا شوند."
قالین، چپک، نمد، گلدوزی، خامک‌دوزی و چرمه‌دوزی از عمده‌ترین صنایع دستی زنان ولایت غور است که از سالیان دور به این طرف بین زنان رواج دارد.
با این حال، حلیمه پرستش، رئیس امور زنان ولایت غور می‌گوید، رشد صنایع دستی در غور "بی‌پیشینه" است، اما به گفتۀ او هنوز فرهنگ خرید محصولات صنایع دستی در این ولایت جا نیفتاده است.
خانم پرستش می‌پذیرد که مکان برای فروش صنایع دستی زنان در غور وجود ندارد: "ما متأسف هستیم که زمینۀ ساخت یک بازار برای شکل دوام دار و حضور داشتن صنایع دستی نایاب خانم‌های ولایت غور که نشان دهندۀ فرهنگ اصیل ولایت غور است زمینۀ آن را نداریم، ولی خوش هستیم که امکانات که داریم با حمایت رسانه ها، نیروی‌های امنیتی و ادارۀ محلی آن را به نمایش می‌گذاریم."
محمد عارف عابر، سخنگوی والی غور است. او می‌گوید، رسم و رواج‌های ناپسند و دیدگاه‌های زن‌ستیزانه در آن ولایت سبب شده تا زنان نتوانند صنایع دستی خود را در بازار عمومی عرضه کنند.
آقای عابر نیز می‌پذیرد که بازار مشخص برای فروش صنایع دستی زنان در این ولایت وجود ندارد اما می‌گوید: "ادارۀ محلی در تلاش این است که هرچه بیشتر با تشریک مساعی همدیگر، زنان را بیشتر تمویل بکند و از لحاظ نمایش صنایع دستی و چگونگی عرضۀ صنایع دستی خانم‌های ولایت غور به سایر ولایات و بیرون از کشور اداره محلی همکار است. انشاءلله به زودترین وقت برای صنایع دستی خانم‌ها جای مشخص و خوبی در نظرگرفته خواهد شد."
زنان همواره با تولید صنایع دستی در تلاش بودهاند که علاوه بر حفظ فرهنگ و سنتهای ولایت شان از این راه درآمدی نیز کسب کنند، اما بانوان تجارت‌پیشه در غور با گله مندی از کوتاهی دولت در این زمینه می‌گویند، حکومت بارها وعدۀ خودکفا ساختن و ظرفیت‌سازی زنان را درعرصه‌های مختلف داده، اما از دید آنان، تا کنون اقدامات عملی در این زمینه انجام نشده.
