خدیجه احمدی ۲۴ ساله میگوید که قربانی ناامنی و فرهنگ ناپسند جامعه شده است.
خدیجه از ولسوالی بالابلوک فراه است. او میگوید ۵ سال قبل زمانی که از صنف ۱۲ اول نمره فارغ شد، خانوادهاش دیگر اجازه نداد که به تحصیل ادامه دهد و وظیفهای برایش دست و پا کند: "مشکلات امنیتی و همچنان عرف و عنعنات ناپسند که هنوز هم در جامعه حاکم است باعث این شده تا خانوادهام اجازه ندهد تا تحصیل و یا کار کنم."
خدیجه از رؤیای که در سر داشته میگوید: "من دوست داشتم حقوق بخوانم تا بتوانم صدای نیم از اقشار جامعه را بخصوص از خانمها را بلند بکنم و خدمت کنم. دوست داشتم در ریاست امور زنان وظیفه داشته باشم و برای خانمها کمک بکنم. تأثیرات بسیار منفی را بالای روحیهام گذاشته و این باعث شده که کاملاً ناامید شوم و برای آینده هدفی و پلان نداشته باشم."
محمد ناصر ولسوال بالابلوک است. او مشکل موجود را میپذیرد: "ما در این ولسوالی کارمندان زن نداریم. سطح تعلیم بسیار پایین است. و این ولسوالی جنگی است. کسانی که در این ولسوالی زندگی میکنند، شرایط کار برای شان مشکل است و اجازه نمیدهند {که دختران شان} کار کنند و یا ادامۀ تحصیل بکنند. چونکه مردم این ولسوالی دختران شان را در سنین خرد به ازدواج میدهند."
آمنه نورانی آمر ارتباطات ادارۀ امور زنان فراه هم از کمرنگ بودن نقش زنان در بالابلوک حکایت میکند: "این فرهنگ در جامعۀ ما رشد نکرده از لحاظ ناامنی و خانواده ها حق و حقوق درست نمیشناسند و حق حقوق خانم را درست در جامعه نمی شناسند و به خاطر همین به دختران خود اجازۀ تحصیل و یا کار در نهاد ها را نمیدهند."
اما انتقاد از خود ادارۀ امور زنان فراه هم کم نیست.
نعمتالله احمدی فعال مدنی یکی از منتقدان است: "اگر ریاست امور زنان بر سطح ولسوالیها آگاهیدهی میکرد، مردها کاملاً اجازه میداد و جلوگیری نمیکرد که خانمهای شان یا دختران شان تحصیل کنند. همین خودش نقطه ضعف ریاست امور زنان را نشان میدهد."
ولسوالی بالابلوک حدود ۵۰ کیلومتر از شهر فراه فاصله دارد جمعیت این ولسوالی بیش از ۷۰ هزار نفر تخمین زده شده که نیمی از آنها را زنان تشکیل میدهند و یکی از ولسوالیهای ناامن این ولایت به شمار میرود.
با حضور گسترده گروه طالبان در این ولسوالی نزدیک به ۲۰ هزار دختر به مانند سرنوشت خدیجه روبرو اند.
گزارش: حفیظالله نورزاد