- نیشنل هرالد
روزنامه نیشنل هرالد در شماره اخیر خود در مورد منار جام هرات نوشته است.
به نوشته روزنامه این منار که در سال ۲۰۰۲ در میراث‌های فرهنگی جهانی یونیسکو شامل شد، اکنون به خطر فروریختن روبهروست. این منار که در کنار دریای هریرود در ولایت غور موقعیت دارد هر روز فرسوده تر میشود.
روزنامه نیشنل هرالد می افزاید اگر به این منار توجه نشود، این منار بزودی از بین خواهد رفت که این عمل شرم‌آور است.
به نوشته روزنامه رئیس اطلاعات و فرهنگ غور عبدالحی گفته است یونیسکو باید جلو تخریب این منار را بگیرد.
در ۲۰ سال گذشته برای جلوگیری از فروریختن این منار بسیار تلاش صورت گرفته. به گفته یک افغان بنام حسن حکیم اگر در ۲۰ سال گذشته برای حفظ تهداب این منار کار نمیشد این میراث فرهنگی شاید سالها قبل ویران میشد. منار جام ۸۰۰ سال قبل در دوره غیاث‌الدین غوری اعمار شده بود.
- وال استریت ژورنال
وال استریت ژورنال و چندین روزنامه دیگر امریکایی بیانات لوید آستین وزیر دفاع امریکا را نشر کرده اند.
آقای آستین روز شنبه به متحدان امریکا در شرق میانه اطمینان داد که با وصف بیشتر شدن توجه امریکا بسمت چین، اداره جو بایدن رئیس جمهور امریکا به تعهدات خود در این منطقه پابند است.
کشورهای خلیج بر حضور پایگاه های نظامی امریکا در منطقه اتکا می کنند، اما بعد از خروج قوای امریکا از افغانستان با سراسیمه‌گی، اطمینان این کشورها کاهش یافته است.
- میل
روزنامه میل چاپ بریتانیا در شماره اخیر خود، سرگذشت یک خانواده افغان را که در ماجراهای اخیر به انگلستان رفته اند به نشر رسانده.
به نوشته روزنامه پنج ماه قبل مجتبی، مصطفی، و آدینه مایار روزانه برای بازی کریکت به یک پارک در کابل میرفتند. بهاور پدر ۵۴ ساله آنها که برای سربازان بریتانوی در افغانستان ترجمانی میکرد می‌گوید هر بار که فرزندانش برای بازی کریکت میرفتند او از ترس میلیرزید که مبادا اطفالش مورد حمله طالبان قرار بگیرند.
خود وی یک بار مورد حمله قرار گرفته و ۱۲ مرمی به موتر حاملش اصابت کرد.
اکنون بهاور و فرزندانش که علاقه خاصی به بازی کریکت دارند در جای زنده گی میکنند که زادگاه بازی کریکت است.
بهاور با دو پسرش مجتبی ۲۰ ساله و مصطفی ۱۷ سال و دخترش آدینه ۲۱ ساله در یک برنده تماشای بازی کریکت نشسته و در این مورد به روزنامه معلومات داده است.
در این سفر پر ماجرا از افغانستان به محل تولد کریکت ۲۵ افغان دیگر با این خانواده همراه بودند و در وقت صحبت آنها با روزنامه همه حضور داشتند. اینکه آنها توانسته اند خودرا به اینجا برسانند همه خوشحال اند و بریتانیا را خانه نو خود میشمارند.
برای خانواده بهاور خاطرات تهدید و خطر در افغانستان همیشه مانند کابوس است، اما به گفته آنها در افغانستان خطر یک واقعیت زنده‌گی می‌باشد.