شماری از آرایشگران زن می‌گویند، با وجود ممنوعیت حکومت طالبان بر کارشان، تلاش میکنند که به گونۀ پنهانی به کار خود ادامه دهند، اما این مسیر برایشان پر از دلهره و مشکلات است.
یکی از این زنان که پیش از صدور فرمان حکومت طالبان برای بسته کردن آرایشگاه‌های زنانه، در نیمروز آرایشگاه داشت می‌گوید نه تنها مصارف خانۀ خود بل از خانواده پدرش را هم می‌پرداخت.
او نظر به آنچه که مشکلات امنیتی عنوان کرد، نخواست نامش در گزارش گرفته شود، به رادیو آزادی گفت، آرایشگری تنها راه درآمدی بود که می‌توانست ۱۰ نفر را حمایت مالی کند.
می‌گوید، ناچار است که همه خطر را به گردن بگیرد و با نادیده گرفتن فرمان حکومت طالبان، به کارش در خانه ادامه دهد.
اما اینکه آرایشگری در خانه برای او با چه چالش‌هایی را به همراه دارد، چنین حکایت می‌کند:
"بعد از بسته شدن آرایشگاه‌ها دکان‌ها کلان جمع شده، تابلو‌ها کلاً جمع شده، دیگه مجبوریم که بیاییم به خانه‌ها کار کنیم، خانه کار کردن هم دو تا مشکل خیلی زیادی بوجود آورده، یکی این است که مشتری نمی‌تواند آدرس را دوباره پیدا کند، اول خیلی به مشکل و خیلی به سختی پیدا می‌کند، یکی هم اینکه مشتری دیگر آن اعتماد را به آرایشگر ندارد، می‌ترسد، از محیط آرایشگاه می‌ترسد."
مرسل و مادرش هم که در کابل آرایشگاه داشتند، حکومت طالبان آرایشگاه آنان را هم مانند همه آرایشگاه‌های زنانه بسته است.
مرسل می‌گوید، برای کسب درآمد او و مادرش هر از گاهی برای عروس آراستن به خانۀ مشتریان می‌روند.
مرسل اما می‌گوید، نمی‌توانند در شرایط کنونی اعتمادی به همه مشتریان کنند:
"مشتری‌های ما زنگ می‌زنند و می‌گویند بیایید یا ما میاییم خانه‌تان، فعلا اگر چند عروس بخاطر آرایش‌کردن هم رفته باشیم آنقدر زیاد نه چون آنان اعتماد هم کرده نمی‌توانند، هرکس نمی‌تواند به خانه کسی برود و اعتماد کند به خودتان معلوم است، شرایط افغانستان قسمی است که به هر کس اعتماد نمی‌شود."
رویا هم به رادیو آزادی می‌گوید، حکومت طالبان هم فرصت کار دولتی و هم فرصت کار در آرایشگاه را از او گرفته و اکنون بیکار است.
رویا مشکلات اقتصادی کنونی‌اش را نتیجۀ محدودیت‌های حکومت طالبان بر کار زنان عنوان می‌کند:
"بعد از آمدن طالبان محدودیت‌هایی که بر کارهای ما وضع کردند، اول که از وظیفۀ دولتی خلاص شدیم یعنی ما را جواب دادند و بعدش هم محدودیت آرایشگاه‌ها بود، حد اقل می‌گفتیم برو خوب بود اگر دولتی را جواب دادند می‌توانیم که شخصی کار کنیم، بعد از اینکه بالای آرایشگاه‌ها محدودیت وضع کردند، مشکلات ما بی‌حد زیاد شده، کار هم نمی‌شود ما در محیطی هستیم که نمی‌توانیم در خانه کار کنیم."
این آرایشگران زن درحالی از دست و پا زدن برای ادامۀ هنر آرایشگری‌شان در زیر حاکمیت طالبان می‌گویند که حکومت طالبان در فرمانی آرایشگاه‌های زنانه را در تمام ولایات افغانستان به تاریخ ۳ اسد سال ۱۴۰۲ بست.
اتحادیۀ پیشه‌وران افغانستان پیش از این به رادیو آزادی گفته بود که بر اساس این فرمان حکومت طالبان، ۱۲ هزار آرایشگاه که حدود ۶۰ هزار زن در آن کار می‌کردند، بسته شده است.
هرچند برخی از زنان آرایشگر هنوز از تلاش‌ها برای ادامه هنرشان سخن می‌گویند، اما برخی دیگر هنوز هم طعم تلخ بیکاری و مشکلات اقتصادی را می‌‌چشند.
