ایالات متحده امریکا در افغانستان پایگاه های هوایی می سازد، اما طیاره ها در کجاست؟ این مطلب عنوان مقاله روزنامه وال ستریت ژورنال چاپ امریکا است. روزنامه می نویسد، پایگاه هوایی شیندند دارای یک خط پرواز به طول 8000 فت، یک دفتر مرکزی جدید و صاحب یک تعداد کدرهای داوطلب افغان برای پیلوت شدن دارد. اما درین پایگاه طیاره وجود ندارد.
قرار بود قبل از خروج نیروهای امریکایی در سال 2014 میلادی، قرارداد خرید طیاره های ساخت برازیل با یک کمپنی امریکایی به ارزش 355 ملیون دالر به امضا برسد. اما این قرار داد به علت سروصدا های که از طرف کمپنی طیاره سازی کنساس براه انداخته شد و از سوی اعضای کانگرس ایالت کنساس نیز حمایت گردید لغو شد. داوطلبی برای خرید طیاره دوباره آغاز گردیده، اما گمان نمی رود که قرارداد خرید طیاره تا سال آینده به امضا برسد.
جنرال تیموتی ری (Timothy Ray ) قوماندان امور تربیوی نیروهای هوایی ناتو در افغانستان می گوید، گمان نمی رود که افغانستان تا سال 2016 یا 2017 میلادی صاحب یک نیروی هوایی مستقل و کاملاً فعال شود. ادوارد تیمپرلیک (Timperlake ) سابق یک پیلوت طیاره جنگی امریکا که تا سال 2009 میلادی بحیث رییس اداره ارزیابی تکنالوژی در وزارت دفاع آنکشور کار می کرد و فعلاً متقاعد است می گوید، آنها بهترین و گرانبها ترین متاع در جنگ را از دست دادند و آن وقت بود.
بنوشته روزنامه وال ستریت ژورنال، مشکل افغانستان تنها نبود طیاره های جنگی نیست، بلکه طیاره های باربری یا کارگو نوع A27 که به ارزش 275 ملیون دالر از طرف ایالات متحده امریکا تهیه گردیده، بعلت عدم حفظ و مراقبت و نبود پرزه جات متوقف و غیر فعال می باشند.
جنرال محمد دوران رییس ارکان قوای هوایی افغانستان در یک مصاحبه با روزنامه گفته است، برای توسعه ظرفیت هوایی و برای حمایت از نیروهای پیاده، ما به طیارات جنگی اشد ضرورت داریم.
جنرال دوران می گوید، داشتن قوای هوایی قدرتمند برای یک کشور کوهستانی مانند افغانستان خاصتاً که مبارزه علیه تروریزم و پناگاه های آن ادامه دارد بسیار مهم می باشد. حتی اشغالگران قبلی هم این موضوع را می دانستند: زمانی که نیروهای شوروی در سال 1989 افغانستان را ترک کر دند، افغانستان 400 طیاره نظامی بشمول بیش از 200 طیاره جت جنگی و طیاره سوپر سانیک ( SU-22) ساخت شوروی داشت. اما این طیاره ها و حتی میدان های هوایی در جنگ های داخلی از بین رفت و ویران شد.
در عین زمان در شیندند، داوطلبان جوان افغان بشمول سه زن امیدوارند که طیاره های وعده شده روزی برسند و آرزو های آنها بر آورده گردد. بریدمن ایمل عزیزی و ولید نوری موظفین پرواز طیارات ترانسپورتی می گویند، در افغانستان اکثر جنگ ها، جنگ های گوریلایی است بناً ما به طیارات جنگی ضرورت داریم. آنها می گویند، آرزو داریم پیلوت طیاره جنگی باشیم و ماموریت های جنگی علیه طالبان انجام بدهیم.
قرار بود قبل از خروج نیروهای امریکایی در سال 2014 میلادی، قرارداد خرید طیاره های ساخت برازیل با یک کمپنی امریکایی به ارزش 355 ملیون دالر به امضا برسد. اما این قرار داد به علت سروصدا های که از طرف کمپنی طیاره سازی کنساس براه انداخته شد و از سوی اعضای کانگرس ایالت کنساس نیز حمایت گردید لغو شد. داوطلبی برای خرید طیاره دوباره آغاز گردیده، اما گمان نمی رود که قرارداد خرید طیاره تا سال آینده به امضا برسد.
جنرال تیموتی ری (Timothy Ray ) قوماندان امور تربیوی نیروهای هوایی ناتو در افغانستان می گوید، گمان نمی رود که افغانستان تا سال 2016 یا 2017 میلادی صاحب یک نیروی هوایی مستقل و کاملاً فعال شود. ادوارد تیمپرلیک (Timperlake ) سابق یک پیلوت طیاره جنگی امریکا که تا سال 2009 میلادی بحیث رییس اداره ارزیابی تکنالوژی در وزارت دفاع آنکشور کار می کرد و فعلاً متقاعد است می گوید، آنها بهترین و گرانبها ترین متاع در جنگ را از دست دادند و آن وقت بود.
بنوشته روزنامه وال ستریت ژورنال، مشکل افغانستان تنها نبود طیاره های جنگی نیست، بلکه طیاره های باربری یا کارگو نوع A27 که به ارزش 275 ملیون دالر از طرف ایالات متحده امریکا تهیه گردیده، بعلت عدم حفظ و مراقبت و نبود پرزه جات متوقف و غیر فعال می باشند.
جنرال محمد دوران رییس ارکان قوای هوایی افغانستان در یک مصاحبه با روزنامه گفته است، برای توسعه ظرفیت هوایی و برای حمایت از نیروهای پیاده، ما به طیارات جنگی اشد ضرورت داریم.
جنرال دوران می گوید، داشتن قوای هوایی قدرتمند برای یک کشور کوهستانی مانند افغانستان خاصتاً که مبارزه علیه تروریزم و پناگاه های آن ادامه دارد بسیار مهم می باشد. حتی اشغالگران قبلی هم این موضوع را می دانستند: زمانی که نیروهای شوروی در سال 1989 افغانستان را ترک کر دند، افغانستان 400 طیاره نظامی بشمول بیش از 200 طیاره جت جنگی و طیاره سوپر سانیک ( SU-22) ساخت شوروی داشت. اما این طیاره ها و حتی میدان های هوایی در جنگ های داخلی از بین رفت و ویران شد.
در عین زمان در شیندند، داوطلبان جوان افغان بشمول سه زن امیدوارند که طیاره های وعده شده روزی برسند و آرزو های آنها بر آورده گردد. بریدمن ایمل عزیزی و ولید نوری موظفین پرواز طیارات ترانسپورتی می گویند، در افغانستان اکثر جنگ ها، جنگ های گوریلایی است بناً ما به طیارات جنگی ضرورت داریم. آنها می گویند، آرزو داریم پیلوت طیاره جنگی باشیم و ماموریت های جنگی علیه طالبان انجام بدهیم.
