زنان در برخی مناطق ولایت سمنگان در یک اقدام مانع گهواره بخشی دختران نوزاد شان شده اند.
آنها به مردان خانواده گفتند اگر بعد ازین دختران شان را در گهواره به کسی ببخشند، باید از زنان شان هم بگذرند.
این امر به کرسی نشست و از چند ماه بدینسو که این حرکت آغاز شده دختری در آن مناطق گهواره بخشی نشده است.
مدافعان حقوق زن با ستایش از این اقدام و شجاعت زنان سنت شکن سمنگان، خواهان ادامه آن در سر تا سر افغانستان شدند.
خدیجه حسنی رییس امور زنان ولایت سمنگان به رادیو آزادی گفت، این حرکت در چندین قریه ولسوالی های دور دست انجام شده و نتیجه مطلوبی هم داده است.
او با اشاره به یکی ازین مناطق گفت:
« مه در یکی از قریه های دور دست ولسوالی روی دو آب رفتم و دیدم که در آنجا گهواره بخشی دختران نوزاد مروج بود.
شنیدم که گفتند اینجا زنان قریه در برابر شوهران شان ایستادند و گفتند که بعد ازین نباید گهواره بخشی صورت بگیرد و اگر مردی دست به چنین کاری بزند باید از زنش هم بگذرد یعنی زن اش را هم رها کند.
بلی زنان در این اقدام شان پیروز شدند و حالا کسی جرأت گهواره بخشی را ندارد.»
گهواره بخشی دختران نوزاد یکی از سنت های دیرینه است که بیشتر در میان برخی از بومی های ساکن در این کشور معمول می باشد.
دولت حرفی در این مورد ندارد و بومی ها هم که مانع بر سر راه شان نمی دیدند دختران نوزاد شان را برای دوستی و ایجاد محبت بیشتر با پسران نوزاد دیگر از خویش و تبار خود نامزاد می کردند.
این امر با آن که اکثراً منجر به جدایی و جدال های خونین میان این دو زوج می گردید با آن هم امر معمول در جامعه پنداشته می شد و کسی فکری از مقاومت در برابر آن را نداشت.
رییس امور زنان سمنگان که این رواج را مصیبت بزرگ و خشن ترین خشونت برای زنان می داند، می گوید:
« این یک ظلم آشکار و نا بخشودنی برای نسل زن در افغانستان بلکه برای مردان نیز بود.
آنها با گهواره بخشی نوزادان شان دل های خود را خوش می کردند ولی از این که چه ماتم و مصیبت در آینده نصیب این طفلکان بیچاره شان می کردند، فکری درین مورد نداشتند.
من بار ها شاهد بوده ام که چنین گهواره بخشی ها مصیبت بار شده یا بچه از دختر متنفر شده و یا هم دختر از بچه، ولی پدرانی که طلاق یا جدایی بین آنان را بد ترین ننگ های دنیا می دانند به زور آنها را مجبور به ازدواج و تحمل یکدیگر می کردند و آنها را مادام العمر در آتشی که افروخته بودند، می سوختاندند.»
قیام این دسته از زنان سنت شکن که توانستند بر یک سنت دیرینه و نا پسند قریه یا قبیله شان غلبه کنند، مورد حمایت همگان قرار گرفت.
خانم مرغلی غزنوی یکی از فعالین حقوق زن در بغلان با ستایش از این ابتکار زنان ولایت سمنگان می گوید:
« واقعاً شهکاری کرده اند و من به عنوان زنی از تبار شان از ایشان به قدر دانی یاد می کنم ولی ایکاش این ها از طرف علمای دین و مردم سمنگان قوی حمایت شوند.
من آرزو دارم تا این انگیزه در تمامی افغانستان گسترش پیدا کند و بعد ازین گهواره بخشی دختران نوزاد که رسوا ترین رواج در میان مردم است، دیده نشود.»
گهواره بخشی دختران نوزاد، بد دادن دختران، ازدواج های اجباری و قبل از وقت از جمله خشونت های شمرده می شوند که از نسل ها بدینسو زنان در افغانستان بار محنت آن را بدوش می کشند.
اما در چند سال اخیر که توجهء بی سابقه به زنان در افغانستان صورت گرفته، برخی ازین خشونت ها مانند بد دادن ها و گهواره بخشی دختران نوزاد در برخی مناطق کاهش یافته ولی بسیاری از بد رفتاری ها دیگر هنوز در بسا جا ها به همان قوت خود باقیست.
آگاهان می گویند، ختم خشونت ها به آسانی میسر نیست مگر آن که زنان نیز به نوبه خود سهمی در مبارزه با آن بگیرند و با ایستادن در برابر ظلم خود را از آتشی که نسل به نسل در آن سوخته اند، نجات بدهند.
بشیر احمد غزالی
آنها به مردان خانواده گفتند اگر بعد ازین دختران شان را در گهواره به کسی ببخشند، باید از زنان شان هم بگذرند.
این امر به کرسی نشست و از چند ماه بدینسو که این حرکت آغاز شده دختری در آن مناطق گهواره بخشی نشده است.
مدافعان حقوق زن با ستایش از این اقدام و شجاعت زنان سنت شکن سمنگان، خواهان ادامه آن در سر تا سر افغانستان شدند.
خدیجه حسنی رییس امور زنان ولایت سمنگان به رادیو آزادی گفت، این حرکت در چندین قریه ولسوالی های دور دست انجام شده و نتیجه مطلوبی هم داده است.
او با اشاره به یکی ازین مناطق گفت:
« مه در یکی از قریه های دور دست ولسوالی روی دو آب رفتم و دیدم که در آنجا گهواره بخشی دختران نوزاد مروج بود.
شنیدم که گفتند اینجا زنان قریه در برابر شوهران شان ایستادند و گفتند که بعد ازین نباید گهواره بخشی صورت بگیرد و اگر مردی دست به چنین کاری بزند باید از زنش هم بگذرد یعنی زن اش را هم رها کند.
بلی زنان در این اقدام شان پیروز شدند و حالا کسی جرأت گهواره بخشی را ندارد.»
گهواره بخشی دختران نوزاد یکی از سنت های دیرینه است که بیشتر در میان برخی از بومی های ساکن در این کشور معمول می باشد.
دولت حرفی در این مورد ندارد و بومی ها هم که مانع بر سر راه شان نمی دیدند دختران نوزاد شان را برای دوستی و ایجاد محبت بیشتر با پسران نوزاد دیگر از خویش و تبار خود نامزاد می کردند.
این امر با آن که اکثراً منجر به جدایی و جدال های خونین میان این دو زوج می گردید با آن هم امر معمول در جامعه پنداشته می شد و کسی فکری از مقاومت در برابر آن را نداشت.
رییس امور زنان سمنگان که این رواج را مصیبت بزرگ و خشن ترین خشونت برای زنان می داند، می گوید:
« این یک ظلم آشکار و نا بخشودنی برای نسل زن در افغانستان بلکه برای مردان نیز بود.
آنها با گهواره بخشی نوزادان شان دل های خود را خوش می کردند ولی از این که چه ماتم و مصیبت در آینده نصیب این طفلکان بیچاره شان می کردند، فکری درین مورد نداشتند.
من بار ها شاهد بوده ام که چنین گهواره بخشی ها مصیبت بار شده یا بچه از دختر متنفر شده و یا هم دختر از بچه، ولی پدرانی که طلاق یا جدایی بین آنان را بد ترین ننگ های دنیا می دانند به زور آنها را مجبور به ازدواج و تحمل یکدیگر می کردند و آنها را مادام العمر در آتشی که افروخته بودند، می سوختاندند.»
قیام این دسته از زنان سنت شکن که توانستند بر یک سنت دیرینه و نا پسند قریه یا قبیله شان غلبه کنند، مورد حمایت همگان قرار گرفت.
خانم مرغلی غزنوی یکی از فعالین حقوق زن در بغلان با ستایش از این ابتکار زنان ولایت سمنگان می گوید:
« واقعاً شهکاری کرده اند و من به عنوان زنی از تبار شان از ایشان به قدر دانی یاد می کنم ولی ایکاش این ها از طرف علمای دین و مردم سمنگان قوی حمایت شوند.
من آرزو دارم تا این انگیزه در تمامی افغانستان گسترش پیدا کند و بعد ازین گهواره بخشی دختران نوزاد که رسوا ترین رواج در میان مردم است، دیده نشود.»
گهواره بخشی دختران نوزاد، بد دادن دختران، ازدواج های اجباری و قبل از وقت از جمله خشونت های شمرده می شوند که از نسل ها بدینسو زنان در افغانستان بار محنت آن را بدوش می کشند.
اما در چند سال اخیر که توجهء بی سابقه به زنان در افغانستان صورت گرفته، برخی ازین خشونت ها مانند بد دادن ها و گهواره بخشی دختران نوزاد در برخی مناطق کاهش یافته ولی بسیاری از بد رفتاری ها دیگر هنوز در بسا جا ها به همان قوت خود باقیست.
آگاهان می گویند، ختم خشونت ها به آسانی میسر نیست مگر آن که زنان نیز به نوبه خود سهمی در مبارزه با آن بگیرند و با ایستادن در برابر ظلم خود را از آتشی که نسل به نسل در آن سوخته اند، نجات بدهند.
بشیر احمد غزالی
