پولیتیکو
نشریۀ پولیتیکو در مورد دختران ولایت هرات نوشته است که اکنون اجازۀ اشتراک در مسابقۀ روبات‌ها را در ایالات متحده امریکا یافته اند.
درین مقاله آمده‌است که خود دونالد ترمپ رئیس جمهور ایالات متحده دخالت کرد که به این دختران افغان ویزه داده شود.
درخواست ویزۀ سفر به این دختران در گذشته دوباره بی‌آن که دلیلش واضح شود، رد شده بود.
مقاله نویس گفته‌است که رد شدن ویزۀ سفر به این شاگردان مکتب در چند روز گذشته انتقادهایی را برانگیخت و به نحوی پیامی نادرستی را به مردم کشوری فرستاد که هنوز هم نیروهای امریکایی در آن جا در برابر طالبان می‌جنگند.
گاردین
روزنامۀ گاردین هم در همین مورد مقالۀ را به چاپ رسانده‌است.
درین مقاله آمده‌است که رد شدن درخواست ویزه، شش دختر مکتب از ولایت هرات را مأیوس ساخته بود، چون آنان می‌گفتند که افغانستان و ایالات متحده امریکا روابط دوستانه دارند و این که ایالات متحده امریکا برای حقوق زنان افغان مبارزه می‌کند.
گاردین نوشته است که هر چند اکنون دختران افغان اجازۀ ورود به خاک امریکا را یافته اند ولی به باور مقاله نویس موضوع رد شدن درخواست ویزۀ آنان در گام نخست احتمالاً از میزان اغتشاش به میان آمده در مورد تعهدات آینده ایالات متحده در قبال افغانستان نخواهد کاست.
نشنل انترست
نشریه نشنل انترست در مورد حل منازعه در افغانستان مقاله نوشته است.
در ادامه آمده‌است در حالی که واشنگتن در حال ساختن استراتژی جدیدش در مورد افغانستان است، یک اجماع کلی موجود است که جنگ افغانستان راه حل نظامی ندارد و همین موضوع به باور نویسنده جستجوی یک راه حل سیاسی را حتمی و ضروری می‌سازد.
نویسنده استقرار نیروهای بیشتر در افغانستان را مهم دانسته نه به خاطر این‌که به گفتۀ او سر انجام طالبان را در یک جور آمد شراکت قدرت وادار به آشتی سازد بلکه به خاطر این‌که اعزام نیرو به افغانستان به باور مقاله نویس می‌تواند در زمینۀ ادغام مجدد مؤثر تمام شود.
به باور نویسنده نشنل انترنست، رهبری طالبان بر ایجاد امارت اسلامی در افغانستان پابرجاستند.
نویسنده گفته هر چند این مفکوره در گذر زمان تحول کرده، ولی مقاله نویس به این باور است با وجود این همه انتظار داشتن از طالبانی که در انتخابات دموکراتیک رقابت کنند، کرسی‌های کابینه را احراز کنند و به حقوق اقلیت‌ها و رسانه‌های آزاد احترام بگذارند، معقول نخواهد بود.
نویسنده گفته‌است، طالبان تنها در پی کسب کنترول بر نظام سیاسی نیستند بلکه می‌خواهند آن را تغییر هم بدهند.
مقاله نویس گفته‌است که اگر گروه طالبان شراکت در قدرت را به آسانی می‌پذیرفتند، رهبران‌شان بسیار وقت پیش به میز مذاکرۀ صلح حاضر می‌شدند.