خیاط ها در شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور می گویند که نسبت به چند ماه قبل اکنون کار و بار شان پر رونق است.
آنان می گویند با روی کار آمدن حکومت طالبان مشتریان اصلی شان که مردم عام بودند به دلیل مشکلات اقتصادی نمیتوانند لباس نو برای خود تهیه کنند٬ اما در عوض افراد طالبان این روزها لباس های رنگارنگ تهیه می کنند.
در کارگاه خیاطی محمد قاسم در بلاک های خیاطان شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور٬ روزانه ده ها جوره لباس تهیه می شود.
محمد قاسم می گوید: "فعلا زیادتر لباس هایی که ما در دست داریم و جور می کنیم، به نام های مختلف است، الفجر، تلیزدار و کرزی."
مردم عادی اغلب نمی توانند به دلیل مشکلات اقتصادی این لباس های وطنی را برای عید تهیه کنند؛ اما محمد قاسم می گوید که حال اعضای گروه طالبان مشتریان جدیدش هستند:
"در اوایل مشتری که ما داشتیم مردم ملکی یا ملت بود؛ اما فعلا مشتری که داریم زیادتر مجاهد صاحب ها است چون همه امکانات در دست آنها است و آنها لباس زیاد جور می کنند ."
عبدالله یکی دیگر از خیاط ها نیز برای مشریانش لباس برش می کند. او شش سال می شود که در کوچه مندوی شهر فیروزکوه دستگاه خیاطی دارد.
او می گوید که در گذشته در تمام ماه های سال کار و بارش کمرنگ بود؛ اما اکنون تنها در روزهای نزدیک به عید کارش رونق پیدا کرده است.
محمد قاسم خیاط: این روز ها بیشتر مشتریان ما طالبان استند زیرا آنان توان تهیه لباس نو را دارند
مشتریان عبدالله نیز بیشتر طالبان هستند چون او می گوید که مشتریان سابقش به دلیل مشکلات اقتصادی نمی توانند برای خود لباس تهیه کنند:
"ما بعضی مشتری هایی داشتیم که به ماه برای خود سه الی چهار جوره لباس جور می کردند؛ اما از وقتی که حکومت طالبان آمده تا هنوز ما آنان را به چشم ندیده ایم. حتا شاید توانایی تهیه یک جوره لباس را هم نداشته باشند، چون کار و بار در افغانستان خیلی خوابیده."
محمد داوود با دو برادر خرد سالش از روستای شیخ المند به شهر فیروزکوه آمده تا برای خود لباس عیدی تهیه کند. اما او شکایت دارد:
"قیمت ها رفته بالا وضعیت اقتصادی هم مانند سال های قبل نیست. بازهم مجبورم به خود و برادرهای خود لباس تهیه کنیم، بخاطر روزهای عید."
صدای چرخ خیاطی گروهی از زنان نیز در این روزها شنیده می شود، اما نه در شهر بلکه در خانه ها و پشت دروازه های بسته. اعضای طالبان نه تنها که از زنان لباس نمی خرند بلکه محدودیت های زیادی از جمله بر کار و آموزش شان هم وضع کرده اند.
در ناحیه اول شهر فیروزکوه، رویا٬ دختر ۱۹ ساله٬ با دوستانش کارگاه خیاطی دارد.
آنان می گویند که پس از تعطیل شدن دروس پوهنتون٬ این کارگاه را فعال کرده انذ. رویا بیشتر می گوید:
"ما انواع لباس از قبیل مانتوشلوار، کوت شلوار، چیندار، لباس شامی، واسکت زنانه، چپن زنانه، همچنان یخن قاق و لباس های هزارگی و مخصوص افغانی می دوزیم."
رویا می گوید که مانند خیاطان مرد نمی توانند لباس هایشان را به مشتریان به فروش برسانند.
او از طالبان محلی می خواهد که برایشان فرصت های کاری برابر فراهم کنند.
"تقاضای من از مسئولین این است که در داخل شهر فیروزکوه اگر ممکن باشد یک بازار زنانه ایجاد کنند که مخصوص دختر خانم ها باشد. بهتر است که ما هم مشتری بیشتر داشته باشیم."
