آن‌ها در بیانیه‌ها و قطعنامه‌هایی که روز جمعه، ۷ مارچ به رسانه‌ها فرستاده اند، وضعیت بشری زنان در افغانستان را بسیار وخیم خوانده و گفته اند که طالبان، زنان را کاملاً از جامعه حذف کرده اند.
این نهادها و جنبش‌های مختلف در قطعنامه‌های خود همچنان افزوده اند که زنان در افغانستان از هر گونه فعالیت اساسی، بشری، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی منع شده و حتی از حق کار و تحصیل محروم اند.
جنایات طالبان علیه زنان به محاکم بین‌المللی ارجاع شود.
یکی از معترضان و اعضای جنبش زنان عدالت‌خواه افغانستان در ویدیویی‌که به رسانه‌ها ارسال کرده، گفته است: "فشار جهانی بر طالبان افزایش یابد تا ممنوعیت‌های تحصیلی، شغلی و اجتماعی علیه زنان لغو شود. جنایات طالبان علیه زنان به محاکم بین‌المللی ارجاع شود."
این درحالیست که سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) روز جمعه به وقت اروپا میزبان نشست بزرگی در پاریس در مورد وضعیت زنان و دختران در افغانستان است.
یونسکو در بیانیه‌ای در این مورد که در ویب‌سایت خود نشر کرده، گفته است که هدف از این نشست افزایش آگاهی در بارۀ حقوق زنان و بسیج حمایت جهانی در این زمینه است.
درحالی که بر اساس این بیانیه، آزادی و حق آموزش زنان در افغانستان به شدت محدود شده است.
یونسکو می‌افزاید، آن‌ها این نشست را به درخواست بورد اجرایی که در ۲۲۰مین اجلاس این سازمان مطرح شده بود، برگزار می‌کنند.
ما می‌خواهیم این جلسات نتیجه داشته باشند و به تغییر واقعی در وضعیت زنان افغان کمک کند.
در بیانیۀ یونسکو در مورد اشتراک کنند‌گان این نشست چیزی گفته نشده، اما این نشست در حالی برگزار می‌شود که روز شنبه، هشتم مارچ روز جهانی همبستگی زنان است.
ماریا نوری، فعال حقوق زنان افغان در پاکستان می‌گوید که از این نشست انتظار نتایج مثبت را دارد:
"ما خوشحالیم که یونسکو در مورد مشکلات زنان افغان صحبت می‌کند، اما فقط صحبت کردن کافی نیست. ما می‌خواهیم این جلسات نتیجه داشته باشند و به تغییر واقعی در وضعیت زنان افغان کمک کند."
هرچند حکومت طالبان تا کنون در مورد نشست یونسکو اظهار نظر نکرده، اما پیش از این موضوع زنان افغان را یک مسئله داخلی خوانده و ادعا کرده که حقوق آنان در چهارچوب شریعت اسلامی تأمین است.
با این حال، طالبان پس از به قدرت رسیدن دوباره در افغانستان، ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های متعددی را بر زنان و دختران از جمله آموزش و کار آنان اعمال کردند که همواره برای اکثریت زنان افغان و جامعۀ جهانی غیرقابل قبول بوده است.
