مرکز آموزشی مورا برای زنان افغان ایجاد شده است.
تمام دانشجویان و کارمندان این مرکز زنان اند و مدیریت آن نیز از دوره کودکستان تا پوهنتون توسط زنان صورت می‌گیرد.
این مرکز شامل فاکولته طب و مرکز صحی نیز می‌باشد.
داکتر عزیزالله امیر بنیان‌گذار این مرکز می‌گوید که نام 'مورا' از واژۀ مادر گرفته شده است یعنی "مادرِ بزرگ."
او می‌گوید که فکر ساخت این مرکز تعلیمی پس از مرگ مادرش به ذهنش رسید.
به گفته او مادرش یک بیماری جلدی داشت اما پیش داکتر مرد نمی‌رفت. خونش میکروبی شده بود و او از کودکی از نعمت سایۀ مادر بی بهره شد:" داکتران زن در کشور بسیار کم است و مادرم به علت نبود داکتر زن فوت کرد. او که بیماری جلدی داشت و نزد داکتر مرد هم نمی‌رفت، این بیماری جانش را گرفت. پس از آن خواستم کاری انجام دهم تا کمبود داکتران زن در کشور حل شود تا دیگر هیچ زنی بخاطر نبود داکتر زن از بین نرود و هیچ کودکی نیز بی مادر نشود."
بیشتر زنان افغان دوست دارند پسران شان داکتر شوند.
عواملش شاید متفاوت باشد، خدمات صحی نادرست، مشکلات اجتماعی، فقر و یا هم آرزوی داشتن یک پزشک هنگام پیری در خانه.
در گوشه‌ای از شهر کابل یک مرکز درمانی خصوصی بنام 'ادی' ساخته شده است.
بنیان گذار این مرکز داکتر فضل ستانکزی است که او نیز داستان مشابه دارد.
آقای ستانکزی به علت مصروفیت‌هایی که داشت نتوانست با رادیوآزادی گفتگو کند.
داکتر ضیا درمل مسئول این مرکز درمانی در رابطه به آقای ستانکزی می‌گوید: "او در کودکی از مادر یتیم مانده است. وقتی کودک بود مادرش بخاطر بیماری که داشت وفات کرد. به گفته او، اگر شفاخانانه‌ای می‌بود، مادرش نمی‌مرد."
آقای درمل در انتخاب نام 'ادی' برای این مرکز یک فلسفه دیگر نیز می‌بیند، کودک در اوج درد اولین نامی که به زبان می آورد، نام مادرش است.
دسترسی شهروندان افغانستان به خدمات صحی یکی از مشکلات عمده درین کشور به شمار می‌رود.
با اینکه وزارت صحت کشور بارها گفته است درین قسمت تلاش می‌کند تا روند عرضۀ خدمات گسترده‌تر شود اما بازهم شمار زیادی از شهروندان کشور برای تداوی بهتر به کشورهایی چون هند و پاکستان سفر می‌کنند.
اما این کار نیز به علت شیوع ویروس کرونا در حال حاضر سخت شده است.
در تازه ترین مورد ۱۲ زن در زمان گرفتن ویزۀ پاکستان در ولایت ننگرهار در ازدحام لگدمال شدند و جان باختند و کودکان شان مانند داکتر امیر و داکتر ستانکزی در دوران کودکی بی مادر شدند.
