بخت محمد ۴۵ ساله باشنده ولسوالی سپین بولدک قندهار که از هر دو پا معلول است می‌گوید که با بسته شدن فعالیت بعضی از موسسات خیریه و نبود کار زندگی او با مشکلات زیاد رو به رو شده است:
«من ۱۲ فرزند دارم. از کالا گرفته تا قلم و کتابچه، تا نفقه آنها به هرچیز نیاز داریم. حالا اگر برای ما زمینه کار برابر شود ما یک اندازه نارسایی فزیکی داریم، دیگر من خودم تا حدی سواد هم دارم. یک کاری باشد که ما از احتیاج دیگران خلاص شویم و از غربت خود را نجات بدهیم، کاری باشد به اندازه توان ما».
یک تعداد دیگر از معلولین قندهار هم از بیکاری و بی‌بضاعتی شکایت دارند، آنان هم می گویند که مطابق به ناتوانی جسمانی آنها برای‌شان کارهای عادی و حرفه‌یی برابر شود، آنها می‌توانند نیازمندی‌های اقتصادی خود را بر آورده بسازند.
یک تن دیگر آنها به نام غلام سرور می‌گوید:
«من در جنگ زخمی شده‌ام و چره هاوان به من اصابت کرده، کمرم زخمی شده و معیوب شده ام. مطلب این‌که برای ما کار پیدا شود خیاطی باشد، نجاری باشد، ترمیم تلفن باشد یک کار دیگری که مطابق توان ما باشد. هر کاری که باشد ما به خوشحالی انجام می‌دهیم. فرزندان یک لقمه نان از ما می خواهند».
یک معلول دیگر بنام عیسی محمد می‌گوید پاهایش معیوب است ولی دست‌ها و چشمانش کار می کنند، ترمیم تلفن، استفاده از چرخ، نجاری و کارهای دیگر کرده می‌تواند، چون دست‌هایش سالم اند.
همزمان با این مسئولان ریاست شهدا و معلولین حکومت طالبان در قندهار می گویند که تلاش دارند با کمک یک تعداد از موسسات خارجی در پهلوی کمک مالی به معلولین برای آنها طبق توان‌شان زمینه کار را هم فراهم کنند.
مولوی اختر محمد معاون ریاست شهدا و معلولین ولایت قندهار می‌گوید که در این رابطه بعضی از موسسات تعهد کمک هم کرده اند:
«ما بسیار کوشش کردیم. هم به موسسات گفته ایم هم به نهادهای خیریه که چه تعداد معیوب داریم. این‌ها مردم مظلوم افغانستان هستند که بعضی‌ها دست ندارند، بعضی‌ها پا ندارند. برای آنها ما بسیار تلاش کرده ایم و تلاش می‌کنیم. ما مکرراً به این مراجع می گوییم که در بخش کمک به این معلولین با ما همکاری کنند. اگر در بخش آموزش خیاطی باشد، نجاری باشد، همچنان در رساندن مواد خوراکی و البسه. آنها به ما وعده کرده اند انشالله این وعده‌ها را بجا خواهند آورد».
به اساس معلومات کمیته صلیب سرخ بین المللی هم اکنون یک میلیون و ۴۰۰ هزار معول فزیکی و ذهنی در افغانستان موجود استند که ۴ درصد تمام نفوس این کشور را تشکیل می‌دهند. در بین آنها بسیار کسانی اند که در چهار دهه جنگ اعضای بدن خود را از دست داده اند و باز هم سرپرستی خانواده بر دوش آنها است.
