با گذشت بیش از یک سال از بسته شدن آرایشگاه‌های زنانه در افغانستان، برخی از زنان آرایشگر با مشکلات جدی اقتصادی روبه‌رو هستند. آنان در گفت‌وگو با رادیو آزادی اظهار داشتند که پس از این ممنوعیت از سوی طالبان، با از دست دادن درآمدشان در یک سال گذشته، هیچ منبع درآمد دیگری برای تأمین معیشت خود نداشته‌اند.
یک آرایشگر از ولایت هرات که مسئولیت تأمین مصارف خانواده هشت نفره‌اش را بر عهده دارد، می‌گوید که از یک سال بدینسو که حکومت طالبان فعالیت آرایشگاه‌های زنانه را ممنوع کرد، او با مشکلات اقتصادی جدی مواجه شده است.
این آرایشگر که نخواست نامش در گزارش منتشر شود، روز دوشنبه به رادیو آزادی گفت:
"بسیاری از مردم افغانستان با مشکلات اقتصادی روبرو هستند، اما ما زنان با مشکلات بیشتری مواجه‌ایم. من که آرایشگر بودم و تنها منبع درآمدم همین کار بود، حالا که کار ندارم، قطعاً مشکلات اقتصادی ما بسیار بیشتر شده است."
دو زن دیگر از کابل که در آرایشگاه‌ها کار می‌کردند و نخواستند نام‌هایشان در گزارش ذکر شود، به رادیو آزادی گفتند که پیدا کردن غذای روزانه برایشان دشوار شده است:
"در خانواده ما نه نفر هستیم و من بزرگ‌ترین دختر خانواده‌ام. از طریق کار در آرایشگاه به مخارج خانواده کمک می‌کردم، چون پدرم بیمار است."
"از همین راه آرایشگری، برای دو یا سه خانواده مصارف زندگی را تأمین می‌کردم. این تنها منبع درآمد ما بود و زندگی‌مان با آن سپری می‌شد. اکنون مشکلات زیاد شده و زندگی بسیار سخت شده است. تعدادی از مشتریانی که داشتیم، دیگر نمی‌آیند و در خانه هم نمی‌توانیم کار کنیم."
بیش از یک سال پیش، به دستور شفاهی ملا هبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان، از تاریخ ۴ سرطان تا ۳ اسد سال گذشته، به تمام آرایشگاه‌های زنانه در کابل و سایر ولایت‌ها فرصت داده شد تا فعالیت‌های خود را متوقف کنند. این تصمیم با واکنش‌های زیادی داخلی و خارجی مواجه شد، اما عاکف مهاجر، سخنگوی وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان، در آن زمان گفته بود که این تصمیم بر اساس شریعت و با توجه به وضعیت اقتصادی مردم اتخاذ شده است.
۵۰ هزار زن در آرایشگاه‌های افغانستان کار می‌کردند
بر اساس اطلاعات اتاق کسبه و دکانداران افغانستان، پس از این حکم رهبر طالبان، ۱۲ هزار آرایشگاه زنانه در افغانستان بسته شده‌اند و حدود ۵۰ هزار زن در آنها کار می‌کردند. هوگی امیل، فعال حقوق زنان، به رادیو آزادی می‌گوید که ممنوعیت فعالیت آرایشگاه‌ها در کنار افزایش فقر و بیکاری، تأثیر منفی بر روان زنان نیز گذاشته است: "هر زنی که جواز داشت و کار می‌کرد، به همراه او شش تا ده زن دیگر نیز کار می‌کردند و برای خانواده‌هایشان نان‌آور بودند. وضعیت زندگی و روانی آنها قابل توصیف نیست؛ آنها راهی برای بقا نمی‌بینند و نمی‌دانند چه باید بکنند."
طالبان علاوه بر محدودیت بر آرایشگاه‌های زنانه، محدودیت‌های دیگری شامل ممنوعیت ادامه تحصیل دختران بالاتر از صنف ششم و دانشگاه، منع اشتغال زنان در بسیاری از ادارات دولتی و غیردولتی، و ممنوعیت ورود زنان به کلپ‌های ورزشی و پارک‌های تفریحی نیز وضع کرده‌اند.
طالبان ادعا میکنند که حقوق تمامی افغان‌ها، از جمله زنان، را در چارچوب شریعت اسلامی تأمین کرده‌اند، اما این ادعا توسط سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر، کشورهای مختلف و زنان افغان قابل قبول نیست.
