بی‌سرنوشتی پناه‌جویان افغان زیرسن تنها و بی‌همراه در سویدن

سرنوشت زلفیه اکبری ۱۷ ساله به گفت‌وگوی مهمی گره خورده‌است.

این گفت‌وگو مشخص خواهد ساخت که آیا او به عنوان یک پناهجوی زیرسن تنها در سویدن خواهد ماند یا این‌که به افغانستان بازگردانده خواهد شد.

زلفیه نزدیک به دو سال پیش خودش را به سویدن رساند و اکنون در میان صدها پناهجوی زیرسن تنها و بی‌همراه در یک کمپ پناهجویان زندگی می‌کند.

او ماهانه ۸۶ دالر دریافت می‌کند و می‌گوید سرگرم فراگیری زبان سویدنی است.

در افغانستان، او زندگی اندوه‌باری را پشت سر گذاشته است.

وی می‌گوید، نزدیک به دو سال پیش هنگام تصرف کوتاه‌مدت شهر کندز از سوی طالبان، برای او اتفاق جبران ناپذیری افتاد.

زلفیه بخش از ماجرای زندگی‌اش در افغانستان را در گفت‌وگوی تیلیفونی با رادیو آزادی این‌گونه شرح داد:

"من در جنگ طالبان، پدر و مادرم را از دست دادم. پدر و مادرم در کندز زندگی می‌کردند. آن‌جا جنگ شد و خانواده‌ام با دو برادرم شهید شدند."

اندکی پس از آن، زلفیه می‌گوید، به دلیل در خطر بودن جانش و مشکل‌های خصوصی که نخواست در موردش چیزی بگوید، کاکایش با پرداخت چندین هزار دالر به قاچاقبران، زمینۀ بیرون شدن او را از افغانستان فراهم کرد.

او که از داخل کمپ پناهجویان در سویدن صحبت می‌کرد، در مورد خطر سفر به اروپا بیشتر گفت:

"ما از ولایت نیمروز به ایران، ترکیه و یونان رفتیم. حدود ۲۰۰ نفر بودیم. قاچاقبران بسیار خطرناک بودند. گاهی در جریان سفر آن‌ها زنان را از مردان جدا می‌کردند. من صد در صد می‌ترسیدم که مبادا مورد تجاوز قرار گیریم یا کشته شویم و یا در جای فروخته شویم. یعنی ۹۹ درصد امکان تجاوز و مرگ بود و یک درصد زندگی."

در سال ۲۰۱۵، همان سالی که زلفیه وارد سویدن شد، بیش از ۲۳ هزار پناهجوی زیرسن بی‌همراه و جوان از افغانستان درین کشور درخواست پناهندگی داده بودند.

یک سال بعد، بر اساس آمار ادارۀ مهاجرت سویدن، این شمار به‌گونۀ چشمگیری کاهش یافت و تنها به بیش از ۲۱۰۰ مورد پاسخ مثبت داده شد، اما بیش از ۶۰۰ تن دیگر رد شدند.

این گروه بخشی از موج گسترده‌ای از پناهنده‌گان و پناهجویان بودند که عمدتاً از جنگ، ناامنی و ناداری در سال‌های اخیر از آسیا، شرق میانه و افریقا به‌سوی اروپا گریخته‌اند.

با توجه به آمار کمیسیون اروپا، کودکان ۳۰ درصد متقاضیان پناهندگی در سراسر اتحادیه اروپا در بیش از دو سال گذشته را تشکیل داده‌اند.

بیش از ۹۶ هزار پناهجوی زیر سن قانونی بدون همراه در سال ۲۰۱۵ در اتحادیه اروپا درخواست پناهندگی دادند، اما این شمار در سال ۲۰۱۶ به بیش از ۵۶ هزار کاهش یافت.

مورگان یوهانسون وزیر عدلیه و مهاجرت سویدن است.

او در گفت‌و‌گوی در بروکسل در ماه می به رادیو آزادی گفت که همه درخواست‌ها و قضیه‌ها باید به‌گونۀ انفرادی از نظر گذرانده شوند.

او این گونه توضیح داد:

"در اغلب موارد، این روزها آن‌ها اجازۀ اقامت مؤقت دریافت می‌کنند و سپس ارزیابی می‌شود که اگر بتوانند به عنوان مهاجر پذیرفته شوند، در آن صورت اجازۀ اقامت سه ساله دریافت خواهند کرد. اگر آنان به دلیلِ دیگری نیازمند حمایت باشند، در آن صورت اقامت ۱۳ ماهه به آنان داده می‌شود. و سپس، پس از ۱۳ ماه یا سه سال ارزیابی دیگری در مورد آنان انجام خواهد شد. و اگر دریافت شود که نیاز به حمایت موجود است، در آن صورت اقامت‌شان تمدید خواهد شد. اما اگر نیاز به حمایت و حفاظت آنان دیگر موجود نباشد، در آن صورت پس از همان مدت زمان به کشور‌ شان برگردند."

احمد ‌ذکی خلیل رئیس کمیته مهاجرت در انجمن افغان‌های سویدن است.

او به رادیو آزادی گفت که مهم‌ترین چیز برای متقاضیان پناهجویی، به ویژه افغان‌ها، ارائۀ مدارک معتبر شناسایی مثل پاسپورت و تذکره هویت است.

وی گفت:

"این اسناد به پناهجویان مخصوصاً در جریان مصاحبه‌های پناهندگی‌شان اعتبار بیشتر می‌بخشد. اگر آن‌ها موفق به ارائه مدارک هویتی نشوند، در آن صورت با پاسخ‌های منفی روبه‌رو خواهند شد."

زلفیه می‌گوید او اکنون نه پاسپورت دارد و نه هم تذکره هویت.

وی افزود:

"من تذکره داشتم بلکه پاسپورت نداشتم، اما در جریان سفر به اروپا، قاچاقبر بکسم را داخل آب انداخت. چه می‌کردم، خودم را نجات می‌دادم یا بکسم را؟"

اکنون، زلفیه از بازگشت به افغانستان ترس دارد، چون که به‌گفتۀ او افغانستان برای یک دختر تنها و بی‌همراه امن نیست.

او می‌افزاید:

"من منتظر مصاحبه‌ام هستم. نمی‌دانم که به من جواب مثبت داده می‌شود یا این که دوباره بازگردانده خواهم شد. ازین می‌ترسم که به ناامنی فرستاده شوم، ازین که بر من تجاوز شود، این فکر‌ها مرا بسیار می‌ترساند."