در حالی‌که سازمان عفو بین‌الملل از دوام مجازات‌های بدنی در افغانستان و پیامدهای آن به‌ویژه بر زنان ابراز نگرانی کرده است، شماری از زنان و دختران افغان که با خشونت‌های طالبان روبه‌رو شده‌اند می‌گویند پس از اتفاقات ناگواری که تجربه کرده‌اند، دچار بیماری‌های روحی و روانی شده‌اند.
تفنگ یکی‌شان بسیار محکم به کمرم اصابت کرد و این ضربه آن‌قدر شدید بود که فکر کردم تمام استخوان‌های کمرم شکست.
یکی از آنها ویدا سادات، در مورد حادثه‌ی تلخی که با آن روبه‌رو شده است، گفت: «ما جمعی از دختران تصمیم گرفتیم که تظاهرات کنیم و مسیر خود را مشخص کردیم. زمانی‌که از پل سوخته می‌خواستیم حرکت کنیم، یک ایستگاه ما دو ایستگاه نشد که طالبان ما را محاصره کردند و بعضی دختران را به رنجر بالا کردند. در همین لحظه بود که تفنگ یکی‌شان بسیار محکم به کمرم اصابت کرد و این ضربه آن‌قدر شدید بود که فکر کردم تمام استخوان‌های کمرم شکست.»
او می‌گوید هرچند توانست در آن زمان از محل حادثه فرار کند، اما پس از آن به‌شدت دچار مشکلات روحی و روانی شد: «آن حادثه بی‌حد و بی‌اندازه بر من تأثیر منفی گذاشته بود. مدت زیادی تحت تداوی داکتر بودم. فشارهای عصبی که دیده بودم و ضرباتی که خورده بودم، تحملش برایم بسیار سخت بود؛ چون من یک دختر هستم و پاسخ‌گوی یک جامعه.»
یک باشنده‌ی دیگر کابل که نخواست نامش در گزارش ذکر شود، ادعا می‌کند چندی پیش با وجود داشتن حجاب کامل، از سوی وزارت امر به‌معروف و نهی از منکر طالبان بازداشت شده بود.
خانواده به چشم حقارت به من نگاه می‌کنند و هم همسایه‌هایی که هنگام بازداشت ما حاضر بودند، حرف‌های خود را می‌زنند. به همین خاطر من کاملاً در خانه‌ی خود زندانی شده‌ام.
او اضافه کرد که پس از این رویداد اکنون با رفتار نادرست خانواده و طعنه‌های مردم روبه‌رو است: «بعد از آن، هرچند آزاد شدم، اما جرأت نکردم دوباره بیرون بروم. چون هم خانواده به چشم حقارت به من نگاه می‌کنند و هم همسایه‌هایی که هنگام بازداشت ما حاضر بودند، حرف‌های خود را می‌زنند. به همین خاطر من کاملاً در خانه‌ی خود زندانی شده‌ام.»
این زنان در حالی از خشونت طالبان و تأثیرات ناگوار آن بر زندگی‌شان سخن می‌گویند که سازمان عفو بین‌الملل به‌تازگی اعلام کرده است که مجازات‌های بدنی در افغانستان بدون طی مراحل قانونی، دسترسی به مراجع عدلی و قضایی و هرگونه حمایت از قربانیان و خانواده‌های آنان اجرا می‌شود.
این سازمان روز شنبه، ۱۶ اگست، در شبکه‌ی ایکس خود نوشت که قربانیان این مجازات‌ها، به‌ویژه زنان، پس از تحمل شلاق در محضر عام، نه‌تنها با خشونت و رنج ناشی از مجازات روبه‌رو می‌شوند، بلکه در جامعه نیز در معرض رفتارهای غیرانسانی، تبعیض و بی‌حرمتی بیشتر قرار می‌گیرند.
عفو بین‌الملل در ادامه از حکومت طالبان خواسته است که فوراً به این عمل که آن را «مجرمانه» خوانده، پایان دهد و به تعهدات خود در چارچوب قوانین بین‌المللی حقوق بشر احترام بگذارد.
حکومت طالبان پس از بازگشت دوباره به قدرت در افغانستان، مجازات بدنی و اعدام در محضر عام را همانند دوره‌ی نخست حاکمیت خود از سر گرفت.
ستره‌محکمه‌ی طالبان در اعلامیه‌ای به تاریخ ۹ اگست گفته بود که در یک ماه گذشته بر ۸۱ مرد و زن در سراسر افغانستان در محضر عام «جزای تعزیری» اجرا شده است.
سخنگوی ستره‌محکمه‌ی طالبان نیز در پیام صوتی به رسانه‌ها گفته بود که در چهار ماه گذشته در ۲۷ ولایت، بر ۳۴۰ نفر که این محکمه آنان را مجرم یا متهم خوانده است، مجازات تعزیری تطبیق شده است.
هرچند حکومت طالبان همواره تأکید می‌کند که مجازات افراد مطابق شریعت اسلامی تطبیق می‌شود، اما حقوقدانان، مدافعان حقوق بشر و سازمان‌های بین‌المللی با «غیرعادلانه» خواندن این مجازات‌ها استدلال می‌کنند که در افغانستان نه قانون اساسی مشروع یک نظام دموکراتیک وجود دارد و نه یک سیستم قضایی مستقل و عادلانه که تحت نظارت نهادهای معتبر عمل کند.
از سوی دیگر، شماری از خانواده‌های افرادی که به‌گفته‌ی آنان بازداشت، شکنجه و شلاق خورده‌اند، پیش‌تر به رادیو آزادی گفته بودند که در حکومت طالبان نه قوانین معتبری برای تطبیق مجازات‌های تعزیری وجود دارد و نه به متهمان حق دفاع و دسترسی به وکلای مدافع داده می‌شود.
